مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هردو ثواب دارد ومستحب دلیل کافی دارد ولی احتیاط مستحب دلیل کافی ندارد.

در زمان غیبت امام زمان (عج) دستور و تکالیف الهى را از مرجع تقلید یاد گرفته و به آن عمل می‌کنیم. به این دستور و نظر و رأی قطعى مرجع تقلید در احکام شرعى «فتوا» می‌گویند و مقلّد باید در آن حکم به فتواى مرجع تقلید خود عمل کند.‌

باید نظر مرجعی که موافق احتیاط است اجرا شود.‌

حكم حاكم شرع در هر مسئله‌ای نافذ است؛ چه در مورد شعائر حسينى يا ديگر مسائل؛ ولى توجّه داشته باشيد كه بين حكم و فتوا تفاوت وجود دارد. در فتوا، هر كس مطابق نظرات مرجع خويش عمل مى‌كند، ولى در حكم تفاوتى بين مقلّد و غير مقلّد نيست.‌

عمل كردن به فتواى مجتهد مرده درصورتی‌که قبلاً از او تقلید نکرده بوده جايز نيست هرچند اعلم باشد بنا بر احتياط واجب.‌

به فتوای ما باید هر فرد تابع مرجع خود باشد و اگر مرجع امری را اجازه نمی‌دهد یا گرفتن وجهی را جایز نمی‌داند هرچند قانونی باشد اقدام نکند.‌

رأی اکثریت کافى نیست، اگر اعلم ثابت است باید در مسائل اختلافى از او تقلید کرد و اگر ثابت نیست مردم مخیّر هستند.‌

آری، این روایت معروف است و مطابق حکم عقل نیز می‌باشد.‌

حال باید از مجتهد زنده در مسئله بقاى بر تقلید میّت، تقلید کند چنانچه فتواى مرجع فعلى او جواز بر بقا باشد اعمال سابق او صحیح است.‌

مرجعیت به‌عنوان نیابت خاصه یا اجازه خصوصی از طرف پیامبر (ص) یا امام (ع) از زمان خود پیامبر (ص) و ائمه (ع) شروع‌شده است و به‌عنوان نیابت عامه (اجازه عمومی) از زمان غیبت امام زمان (عج) شروع‌شده است.‌

در مسائلى كه مجتهدين اختلاف‌نظر دارند بايد از «اعلم» تقليد كند.‌

قوّه قضائیّه باید این تضاد را حل کند و این‌گونه پرونده‌ها را به دیگرى ارجاع دهد; زیرا قاضى نمی‌تواند برخلاف فتواى مرجع تقلیدش حکم کند.‌