درصورتی‌که برفرض بیان واقعیت، ضربه سنگین و فوق‌العاده‌ای بر او وارد میشود، می‌توان گواهی سلامت داد.
هرگاه عضوى از مرده يا زنده جدا كنند و به ديگرى پيوند زنند بطورى كه جزء بدن انسان دوم شود، در اين صورت نجس و ميته نيست و براى نماز هم اشكال ندارد.
در فرض سؤال اگر تا سال آینده توانایی گرفتن روزه را پیدا نکند روزه ساقط است و فقط باید کفاره بدهد.
این مورد، احکام سرقت را ندارد; ولى این کار تجاوز به حقّ دیگران محسوب مى شود و تعزیر دارد.
آنچه بیان کرده‌اید از احکام حکومتى است و احکام حکومتى عموماً به یک کبراى کلیّه که در زمره احکام عناوین اولیه یا ثانویه است بازمی‌گردد؛ به تعبیر دیگر، احکام حکومتى در طول احکام اولیه و ثانویه است، نه در عرض آنها.
اگر خمس و ساير وجوهات كفايت مخارج سادات را نكند و ناچار به گرفتن زكات باشند، مىتوانند از غير سيّد زكات بگيرند، امّا احتياط واجب آن است كه فقط به مقدار مخارج روزانه بگيرند.
هرگاه بدهكار سر موعد با مطالبه طلبكار بدهى خود را ندهد، طلبكار مىتواند مالى را كه گرو برداشته بفروشد و طلب خود را بردارد و بقيّه را به بدهكار بدهد و چنانچه دسترسى به حاكم شرع دارد احتياط واجب آن است كه براى اين كار از او اجازه بگيرد.
روزه‌هايى كه به خاطر مسافرت يا بيمارى و مانند آن ترك شده، بايد قضا كند.
طبق روايات متواتر مستحب است; مگر نسبت به اشخاصى كه براى آنها ضررى داشته باشد.
این کار جایز نیست، با توجه به اینکه زیارت امین الله خطاب به یکی از ائمه علیهم السلام است هنگام خواندن این زیارت تنها یکی از امامان علیهم السلام را باید قصد نمود.
احتیاط این است که روزه‌ها را دوباره بگیرید مگر اینکه موجب عسر و حرج شدید شود.
کتاب‌های معتبر خوبى در این زمینه نوشته‌شده است ازجمله: ارشاد مرحوم شیخ مفید، لهوف سید بن طاووس، مقتل الحسین مرحوم مقرّم، منتهى الآمال مرحوم محدّث قمى و اخیراً کتاب خوبى به نام عاشورا که شامل ریشه‌های تاریخى حادثه کربلا، سپس رویدادها و سرانجام نتایج و آثار مهم آن به‌وسیله دو نفر از دانشمندان حوزه علمیّه زیر نظر این‌جانب نگاشته شده و کتاب بسیار خوبى است.
در فرض سؤال، كافى نيست.
اگر این پول را به عنوان مال الاجاره دستگاه بگیرد، مانعی ندارد.
هرگاه روزه ماه رمضان را عمداً یا به‌واسطه عذرى نگيرد و تا رمضان آينده عمداً قضاى آن را بجا نياورد درحالی‌که عذرش برطرف شده، بايد بعداً روزه را قضا كند و براى هرروز يك مد طعام كفّاره بدهد، همچنين اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند، بايد بعداً هم قضا به‌جا آورد و هم كفّاره دهد، امّا اگر كوتاهى نكرده و اتفاقاً در تنگى وقت عذرى پیداشده فقط قضا لازم است.
