جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

تا بتوانند در شب رمى كنند، نايب گرفتن اشكال دارد.

هرگاه پس ‌از انجام رمى توسّط نايب، عذر برطرف شود و وقت باقى باشد، احتياط آن است كه خودش دوباره انجام دهد.

اگر شخصى معذور از رمی باشد و اطرافيان او مأيوس از برطرف شدن عذرش باشند، بايد با اجازه او برايش نايب بگيرند و بدون اذن كافى نيست.

هرگاه پس‌ازآنکه نايب رمى جمرات را انجام داد، بيمار خوب شود، لازم نيست رمى را دوباره خودش انجام دهد، ولى در مورد شخصى كه بی‌هوش بوده، چون نيابت اجازه مى‌خواهد (و نايب بدون اجازه او اين كار را كرده) احتياط آن است كه خودش دوباره انجام دهد؛ امّا اگر در بين رمىِ نايب، بيمار خوب شود يا بی‌هوش هوشيار گردد، بايد خودش از اوّل شروع كند و به آن مقدار كه نايب انجام داده اكتفا نكند.

نايب بايد اعمال اختيارى حج را انجام دهد و اگر معذور باشد احتياط مستحب آن است كه نيابت نكند. البتّه عذرهايى كه به‌طور طبيعى گاه در حج پيش مى‌آيد مانع نيابت نيست و كسى كه در رمى نايب شده بايد در روز رمى كند. مسامحه و كوتاهى در رمى موجب بطلان نيابت نمى‌شود، هرچند در فرض سؤال جايز نيست.

زن مى‌تواند از مردى كه عاجز از رمى است نيابت كند و بالعكس و نايب بايد مطابق وظيفه خود عمل كند نه منوب‌عنه.

لازم است شخصى به نيابت از بچه‌ها، بيماران و كسانى كه به‌واسطه عذرى نمى‌توانند شخصاً رمى كنند، رمى جمرات را انجام دهد؛ البتّه اين كار بايد با اذن و اجازه آن افراد باشد و در مورد بچه‌های غیر ممیّز به اذن ولی‌شان است.

چنانچه بيمار مأيوس از بهبودى خود باشد، يا معذور نااميد از برطرف شدن عذر گردد، واجب است نايب بگيرد و اگر مأيوس نيست بهتر است صبر كند و اگر يقين به بهبودى يا برطرف شدن عذر دارد، لازم است صبر كند.

در صورت امكان بايد كسى را نايب كند كه در روز رمى نمايد.

اگر مى‌توانند در عصر همان روز رمى كنند، نمى‌توانند نايب بگيرند؛ و بايد خودش در عصر روز عيد رمى كند هرچند قربانى به عقب بيفتد.

هر دو صورت صحیح است.

بايد در وقت مناسب آن‌ها را قضا كند.