اگر طبيب بگويد روزه ضرر دارد امّا او باتجربه دريافته است كه ضرر ندارد، بايد روزه بگيرد و در صورت معلوم نبودن ضرر، مىتواند يكى دو روز تجربه كند و بعد طبق دستور عمل نمايد.
هرگاه طبيب نسخهاى براى بيمار بنويسد يا دستورى به او بدهد و يا شخصاً دوا را به او بخوراند يا تزريق كند، چنانچه در معالجه خطا كند و به مريض ضررى برسد يا بميرد ضامن است.
هرگاه طبيب به هنگام جرّاحى بيمار يا ختنه كردن كودك براثر سهلانگارى ضررى به بيمار يا كودك برساند، يا سبب مرگ او گردد ضامن است و همچنين اگر خطا كند و سبب زيانى شود، ولى اگر كوتاهى نكرده و مرتكب خطا نشده است، بلكه براثر عوامل ديگرى، بيمار معيوب گردد يا بميرد ضامن نيست به‌شرط اينكه در مورد كودك با اجازه ولى اقدام كرده باشد.
اگر طبيب مورداطمینانی باشد نظریه‌اش قابل‌قبول است.
هر کس باید به فتواى مرجع تقلید خود عمل کند و شما نمی‌توانید او را از این کار نهى کنید، هرچند بهتر است زن و شوهر به‌گونه‌ای عمل نمایند که موجب اختلاف نشود.
شما باید مطابق فتواى مرجع تقلیدتان عمل کنید؛ ولى بهتر است در مسائل خانوادگى طرفین توافق نمایند.
اگر طرفین در این مسئله اختلاف دارند، باید به حاکم شرع مراجعه کنند.
نباید از این غذا استفاده کند و توجه داشته باشید که آبرو به این امور از بین نمی‌رود و در هرکجا باشد می‌توان لقمه نانی برای میهمان تهیه کرد مگر اینکه ضرورت جدی پیش آید.
تا دو واسطه باعث انتقال نجاست می‌شود نه بیشتر، یعنى اگر دست نجس مثلاً به دست دیگرى بخورد آن‌هم نجس می‌شود و اگر آن، به شىء سوّمى بخورد نجس می‌شود، ولى اگر شىء سوّم به چهارمى بخورد نجس نخواهد شد و به تعبیر دیگر، متنجّس اوّل و دوم سبب سرایت نجاست می‌شود ولى متنجّس سوم سبب نخواهد شد. و این امر بسیارى از مشکلات باب طهارت و نجاست را حل می‌کند.
در صورت شک به اصل خواندن عقد احکام عقد موقّت را ندارد و اگر نزدیکی کرده‌اند باید عده وطی به شبهه نگه دارد.
چنانچه قبل از عقد شرط شده است و عقد بنابراین شرط خوانده‌شده است، الزام‌آور است.
چنانچه دختر اقرار كند بكارتش قبل از ازدواج زایل شده قول او مقدّم است.
آن مقدار که برای زن ضرورت دارد مجاز هست پذیرایی نماید و شوهر نمی‌تواند مانع شود ولی به‌گونه‌ای رفتار کنند که سبب اختلاف نشود.
