اگر مريض شده، يا دشمن او را از ادامه اعمال ممنوع كرده و قادر بر اتمام اعمال نيست و نايب هم نمى‌تواند بگيرد، حكم محصور و مصدود را دارد.
در فرض سؤال عقد را دوباره بخوانند.
واجب است هنگام احرام «لبّیک‌های چهارگانه» را همانند تكبيرة الاحرام نماز، به عربی صحيح ادا كند و احتياط واجب آن است كه به‌صورت زير باشد:«لَبَّيْکَ اللّهُمَّ لَبَّيْکَ، لَبَّيْکَ لا شَريکَ لَکَ لَبَّيْکَ، اِنَّ الْحَمْدَ وَ النِّعْمَةَ لَکَ وَالْمُلْکَ، لا شَريکَ لَکَ؛ خداوندا! اجابت (و اطاعت) مى‌كنم دعوت تو را و دگربار هم اجابت مى‌كنم تو را، همتايى براى تو نيست، اجابت مى‌كنم تو را، ستايش تنها تو را سزاوار است و نعمت و ملك از آن توست، هيچ همتايى ندارى!».
برزنان واجب است كه به هنگام نماز سر خويش را بپوشانند و بدين منظور براى اینکه يقين حاصل كنند مى‌توانند مقدارى از صورت را نيز با مقنعه و مانند آن بپوشانند.
در صورتی که مطمئن باشید به اهلش می رسد مانعی ندارد.
درصورتی‌که یقیناً مرگ مغزی او ثابت شود تجدید دستگاه‌ها لازم نیست.
چنانچه توانایی بر انجام نماز صحیح نداشته و عقل و شعور کافی نداشته است، نماز بر او واجب نبوده است و لازم نیست قضا شود، امّا اگر عقل و شعور کافى دارد، ولى گرفتار فراموشى می‌شود احتیاط واجب آن است که فرزند بزرگ‌تر بعد از فوت او نمازهایش را قضا کند.
اگر یقین به رضایت او دارد لازم نیست به او بگوید.
در نماز فرادا جمع به تأخیر مقدم است به این صورت که نماز اول در آخر وقت فضیلت و نماز دوم در ابتدای وقت فضیلت آن خوانده شود اما در جماعت اگر جمع به تأخیر موجب از دست رفتن جماعت شود جمع به تقدیم مقدم است.
اگر با قرص خوردن حائض شده باشد کفاره دارد.
اگر تغییر حقیقى باشد زوجیت بلافاصله فسخ می‌شود و می‌توانند مجدداً عقد ازدواج درشکل جدید بخوانند ولى احتیاط آن است که زمان عدّه بگذرد.
پرداخت مهریه به قیمت فعلی که قیمت کاذب است لازم نیست. شوهر می‌تواند مبلغی را علی‌الحساب بپردازد و هر زمان قیمت سکه به قیمت معقول رسید مطابق آن قیمت محاسبه کند.
هرگاه مُحرِم با خود بازى كند و منى از او خارج شود، حكمش حكم كسى است كه با زنى نزديكى كرده باشد، كه شرح آن در مسائل سابق گذشت، و اگر با همسر خود بازى كند، يا به وسيله نگاه كردن، يا فكر و تصوّر كردنِ چنان صحنه‌هايى، منى از او خارج گردد، كفّاره بر او واجب است.
اگر شخصى نماز طواف را بجا نياورد و بميرد، بر پسر بزرگ او واجب است كه قضاى آن را بجا آورد؛ و اگر شخص ديگرى نيز بجا آورد كفايت مى‌كند.
