هرگاه بفهمد نماز را پيش از وقت خوانده، يا پشت به قبله به‌جا آورده، بايد آن را اعاده كند و اگر وقت گذشته قضا نمايد، امّا اگر سهواً نماز را به‌طرف راست يا چپ خوانده نماز باطل نيست.
هرگاه حق العمل در برابر زحمات شما بوده، متعلق به شماست.
راه آن فقط طلاق است و در عدّه مى تواند با او ازدواج نماید به شرط این که طلاق رجعى نباشد و اگر طلاق رجعى است باید بعد از تمام شدن عدّه او را به عقد موقّت درآورد.
ظاهر این است که این شرط از چنین صورتى منصرف است، زیرا هدف از این شرط، این بوده که به همسر اوّل قناعت کند حال اگر همسر اوّل با پشت پا زدن به زندگى زناشویى مرد را در بلاتکلیفى گذاشته، جایى براى تأمین آن شرط باقى نمى ماند یعنى زن وکالت در طلاق نخواهد داشت.
صحیح همان تعبیر اوّل است؛ یعنى به محض رجوع زوجه به بذل، مالکیّت او باز مى گردد.
زن باید رجوع به بذل کند و تمام آنچه را داده یا لا اقل قسمتی از آنرا باز پس بگیرد تا رجوع شوهر ممکن شود.
این کار نوعی قرض الحسنه است و مانعی ندارد.
رهن را مىتوان با صيغه لفظى خواند، مثلاً بگويد: اين مال را در برابر آن طلب نزد تو گرو گذاردم او هم بگويد: «قبول كردم» و يا اينكه عملاً انجام دهند، يعنى بدهكار مال خود را به‌قصد گرو به طلبكار بدهد و او هم به همين قصد، بگيرد.
مستحب است صاحبان عزا را تسلیت‌گویند، امّا اگر مدّتى گذشته است و خاطره مصيبت فراموش‌شده و به‌واسطه تسليت مصيبت يادشان می‌آید ترك آن بهتر است و نيز شايسته است تا سه روز براى اهل خانه میّت غذا بفرستند.
سزاوار است در صورت امکان شغل خود را تغییر دهید.
براى پاك شدن زمين و پشت‌بام با تابش آفتاب چند شرط است: اوّل اينكه چيز نجس داراى رطوبت مسرى باشد، بنابراين اگر خشك باشد بايد آن را قبلاً تر كنند تا به‌وسیله آفتاب خشك گردد. دوم اینکه عين نجاست را قبلاً برطرف سازد. سوم اینکه آفتاب مستقيماً بر آن بتابد، نه از پشت ابر و مانند آن، مگر اینکه ابر به‌قدری نازك باشد كه مانع تابش آفتاب نشود ولى تابش از پشت شيشه مانعى ندارد. چهارم اينكه چيز نجس به‌واسطه تابش آفتاب خشك شود، امّا اگر به كمك باد يا وسيله حرارت ديگرى خشك شود كافى نيست، مگر اينكه بسيار كم باشد كه بگويند با آفتاب خشک‌شده است.
این عقیده خطا و اشتباه است و باید او را ارشاد کرد ولى موجب کفر نمی‌شود.
گر چه افراد باهم متفاوتند ولى شارع مقدّس براى همه، دیه‌ی یکسان قائل شده است (جز در مواردى مانند زن و مرد و امثال آن) و ممکن است فلسفه آن این باشد که قبول تفاوت با توجّه به اینکه معیار روشنى ندارد، سبب درگیری‌های فراوان اجتماعى و کشمکش‌های نامحدودى می‌شود و ضرر و زیان آن از منافعش بیشتر خواهد بود.
