مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

دیه برای او لازم نیست ولی تعزیر شدید دارد.‌

در صورتى که یقین داشته، یا احتمال غالب مى داده که او را به قتل مى رساند، قتل عمد محسوب مى شود در غیر این صورت قتل شبه عمد است.

در صورتى که نتواند ادّعاى خود را با ادّله شرعى ثابت کند قصاص مى شود.‌

شخص مزبور در حکم قاتل عمد یا شریک قاتل عمد مى باشد.‌

این مسأله دو صورت دارد: صورت اوّل این که فرد دوّم بطور عادّى در معرض نبوده و بر اثر خطا، ضربه اى بر او وارد شده، در این جا قتل خطاست; ولى اگر هر دو در کنار هم و در معرض بوده اند و شخص ضارب مهارتى نداشته و احتمال اصابت به هر یک از آن دو وجود داشته است، قتل عمد محسوب مى شود.‌

قصاص مربوط به قاتل است و شخص اکراه کننده حبس ابد دارد.‌

چنانچه طبق شهادت دو شاهد عادل ثابت شود که متّهم آن سنگ را به گردن مقتول زده، و مرگ مستند به اصابت آن سنگ باشد، و متّهم قصد قتل داشته، یا چنین سنگى در فاصله مذکور غالباً عامل مرگ باشد، قتل عمد محسوب مى شود، و قصاص دارد. در غیر این صورت (و حتّى در صورت شک) باید دیه بپردازد.‌

اگر نزد قاضی شهادت به اقرار بدهند حکم اقرار در نزد قاضی را دارد.‌

در صورتی که مدّعی قتل، خودش قسم خورده و یا با قسامه قسم خورده است، نمی توان رجوع به مُقر کرد مگر اینکه خود را تکذیب نموده و آن فرد محکوم گفته ی اقرار کننده را تصدیق کند.‌

این استعمال جایز است، ولى اگر به این منظور نباشد حرام است، امّا به‌هرحال خوردن آن غذا از ظرف دوم که طلا و نقره نیست، اشکال ندارد.