اگر وقت روزه قضا تنگ است اول باید قضا را بگیرد و اگر وقت تنگ نیست بهتر است اول قضا را بگیرد.
در روزه‌هاي قضايي که وقت آن کم است (مثلاً 10 روزه قضا از رمضان گذشته مانده و 10 روز نيز تا رمضان فرصت دارد) نيازي به اجازه شوهر نيست و بايد روزه بگيرد. ولي در روزه‌هاي نذر و روزه‌هاي قضايي که تا ماه رمضان وقت کافي دارد و روزه گرفتن مزاحم حقوق شوهر می‌شود بايد از شوهر اجازه بگيرد. البته در قضاي روزه رمضان که وقت کافي دارد اگر بدون اطلاع شوهر روزه گرفت و بعد از اذان ظهر شوهر تقاضاي تمکين و مانند آن نمود زن بايد روزه خود را ادامه دهد.
چنانچه تا قبل از اذان ظهر نیت روزه نماید روزه اش صحیح است ولی باید برای خواندن نماز ظهر غسل جنابت نماید.
چنانچه عذر شرعی داشته است باید برای هرروز دو نفر مسکین را اطعام کند و اگر عذر عرفی داشته بچه‌ها باید بعداً قضا کنند و نیازی به وصیت نیست، البته اگر عذر نداشته و عمدی بوده است باید 62 فقیر را برای هرروز سیر کند.
درصورتی که فرصت انجام قضا را داشته اید و بعداً مریض شده اید هم کفاره عذر دارد و هم کفاره تأخیر و الا دادن کفاره عذر کافی است.
چنانچه وقت برای انجام روزه قضا تنگ باشد، بنا بر احتیاط واجب باید ابتدا قضای روزه خودش را بجا آورد، در غیر این صورت علاوه بر قضا کفاره تأخیر هم دارد.
روزه‌هايى كه در حال جنون به‌جا نياورده، بعد از عاقل شدن لازم نيست قضا كند.
در فرض سؤال باید انتظار بکشد تا زمانی که توانایی پیدا کند خودش یا اجیری را مأمور نماید قضای روزه‌ها را بجا آورد و اگر توانایی پیدا نکرد استغفار کافی است.
اگر تصورش این بوده که به علت اضطرار می‌تواند غسل نکند قضای روزه کافی است و کفاره لازم نیست.
درصورتی‌که وقت برای گرفتن هر دو تنگ باشد تفاوتی ندارد.
