جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که بداند فقیر آن وجه را صرف خرید نان کرده اشکالی ندارد والا تکرار کند.

شخصی که می‌خواهد مسافت شرعی (21/5 کیلومتر) را طی کند و اذان ظهر را در شهر یا روستای محل زندگی خود یا حد ترخص آن یا جایی که بخواهد حداقل ده روز بماند نباشد مسافر بوده و نباید روزه بگیرد و به‌طورکلی در هر موردى که نماز شكسته است روزه را بايد ترك كرد و درجایی كه نماز را بايد تمام بخواند (مانند كسى كه شغلش مسافرت است و يا در محلی قصد ماندن ده روز كرده) بايد روزه را بگيرد.

مسافرت در ماه رمضان حرام نيست، ولى اگر براى فرار از روزه باشد مكروه است.

اگر طبيب بگويد روزه ضرر دارد امّا او باتجربه دريافته است كه ضرر ندارد، بايد روزه بگيرد و در صورت معلوم نبودن ضرر، مى‏تواند يكى دو روز تجربه كند و بعد طبق دستور عمل نمايد.

هرگاه عقیده‌اش اين بود كه روزه براى او ضرر ندارد و روزه گرفت و بعد از مغرب فهميد روزه براى او ضرر داشته، احتياط مستحب آن است كه قضاى آن را به‌جا آورد.

روزى را كه انسان شك دارد آخر رمضان است يا اوّل شوّال بايد روزه بگيرد، امّا اگر در اثناء روز ثابت شود كه اوّل شوّال است بايد افطار كند هرچند نزديك مغرب باشد.

هرگاه شخص زندانى نتواند به ماه رمضان يقين پيدا كند بايد به گمان خود عمل نمايد و آن ماه را كه بيشتر احتمال می‌دهد كه ماه رمضان است روزه بگيرد و اگر گمان براى او حاصل نشود هرماهى را كه روزه بگيرد صحيح است، ولى احتياط واجب آن است كه اگر زندان او ادامه يابد در سال آينده نيز همان ماه را روزه بگيرد.

درصورتی‌که با حکم حاکم به‌یقین رسیده قضا دارد ولی کفاره ندارد.

در فرض مسئله، تبعیت واجب نیست.

بنا بر احتیاط واجب باید قضای آن را بگیرد.

اگر نجات‌غریق مسئولیت مراقبت را پذیرفته و محل مسئولیت او در جاى خطرناکى است و مردم با اعتماد به او، وارد استخر یا دریا می‌شوند اگر کوتاهى کند مسئول است.

آری، باید با رضایت باشد ولی در صورت عدم پرداخت حاکم شرع می‌تواند با اعمال زور حق بیت‌المال را بگیرد.