استفاده قصاب از کله و پاچه و پوست قربانی بهعنوان اجرت
طبق فتواى حضرتعالی قربانى را در وطن انجام دادم و قصّاب كله و پاچه و پوست آن را بهعنوان اجرت خود برداشت. اين كار چه حكمى دارد؟
احتياط آن است كه معادل قيمت پوست آن را به فقيرى صدقه دهيد.
احتياط آن است كه معادل قيمت پوست آن را به فقيرى صدقه دهيد.
قربانى را مىتوان شخصاً ذبح نمود، يا به ديگرى نيابت داد و درهرصورت نيّت را خود حاجى مىكند و لازم نيست نايب دقیقاً شناختهشده باشد؛ بلكه شناخت اجمالى او كافى است و نيز لازم نيست ذبح كننده شيعه اثناعشرى باشد، بلكه تمام كسانى كه ذبيحه آنها پاك و حلال است مىتوانند ذبح كنند؛ هرچند شيعه بودن بهتر است.
قربانى كردن در قربانگاههای موجود كافى است، هرچند در حال حاضر همه آنها در خارج از محدوده منى است و استفاده از آنها از باب قاعده "الأقرب فالآقرب " است و لازم نيست مخفيانه در گوشهاى از منى يا مکه قربانى كنند، يا براى روزهاى بعد بگذارند، بلكه اين كار در شرايط فعلى خالى از اشكال نيست.
مىتواند آن را بهعنوان سهم خود بردارد، يا به دوستانش، يا به فقرا و نيازمندان بدهد، ولى دادن آن به قصّاب ـ بهعنوان اجرت كارى كه انجام داده ـ اشكال دارد و احتياط مستحب آن است كه اگر خودش از آن استفاده كرده، قيمت آن را صدقه بدهد و ملاك قيمت روز ذبح قربانى است.
كسى كه به ديگرى وكالت مىدهد تا قربانى را بخرد و ذبح كند، بايد علم يا اطمينان پيدا كند كه نايب آن كار را انجام داده و گمان كفايت نمىكند.
هرگاه سازمانهای مسئول پول قربانى را بگيرند و با برنامهريزى مورداطمینانى قربانى حجاج را انجام دهند مانعى ندارد، ولى بايد تقصير و خارج شدن از احرام بعد از اطمينان به انجام قربانى صورت گيرد.
شخصى كه حج نيابتى بجا مىآورد، مىتواند شخص ثالثى را براى قربانى وكيل كند و نيّت قربانى را نايب اصلى مىكند ولی اگر شرط كرده كه خودش قربانى كند، نمیتواند به ديگرى وكالت دهد.
نايب در مسائل قربانى و مانند آن، بايد مطابق فتواى مرجع خودش عمل كند، نه منوبعنه.
اگر نايب براثر اشتباه، يا جهل به مسائل شرعى، برخلاف دستور شرع عمل كرد، اگر مقصّر باشد ضامن است و درهرصورت بايد دوباره قربانى انجام گيرد.
لازم نيست وكيل (نائب) نام كسى را كه براى او قربانى مىكند بر زبان جارى سازد (هرچند نام بردن بهتر است)؛ حتّى اگر از روى اشتباه نام شخص ديگرى را ببرد ضرر ندارد و براى موكّل اصلى، كه پول داده، واقع مىشود.
حاجى اگر بتواند بدون زحمت و مشقّت قرض كند و مالى داشته باشد كه بتواند قرض خود را ادا نمايد، بايد قرض كند و قربانى نمايد.