هرگاه مرد در مرگ زن يا فرزند، لباس خود را پاره كند يا زن در عزاى میت صورت خود را بخراشد به‌طوری‌که خون بيايد، يا موى خود را بكند، بنابر احتياط واجب بايد مانند كفّاره قسم را بدهد، يعنى يك بنده آزاد كند، يا ده فقير را طعام دهد و يا آن‌ها را بپوشاند، بلكه اگر خون هم نيايد به اين دستور عمل نمايد.
اجازه گرفتن واجب نیست ولى به اخلاق مؤمن نزدیک‌تر است؛ امّا درجایی که شخص روحانى حضور دارد امامت غیر روحانى خالى از اشکال نیست.
در شرایط مساوى سادات مقدّمند.
باید به وظایف دیگر خود عمل کند، تنها مى تواند تمکین را منوط به گرفتن مهر کند، آن هم در صورتى که مهر حالّ بوده و قرائن دلیل بر تأخیر آن نبوده است.
باید به وظایف دیگر خود عمل کند، تنها می‌تواند تمکین را منوط به گرفتن مهر کند، آن‌هم درصورتی‌که مهر حال بوده و قرائن دلیل بر تأخیر آن نبوده است.
اگر امام در محراب باشد و كسى پشت سر او اقتدا نكرده باشد كسانى كه در دو طرف محراب ایستاده‌اند و به‌واسطه ديوار محراب امام را نمی‌بینند نمی‌توانند به او اقتدا كنند، بلكه اگر كسى هم پشت سر امام اقتدا كرده باشد كسانى كه دو طرف او ایستاده‌اند و به‌واسطه ديوار محراب امام را نمی‌بینند جماعت آن‌ها اشكال دارد، ولى صف‌هايى كه پشت سر آن‌ها قرار دارد نمازشان صحيح است، همچنين اگر صف‌ها به در مسجد برسد و از آن خارج گردد.
در چنین شرایطی بهتر آن است که آنچه آثار شادی و خوشحالی است اظهار نکنند; ولی صله‌رحم و دیدوبازدید و خانه‌تکانی و نظافت و مانند آن مانعی ندارد.
هزینه کفن‌ودفن متعارف مقدّم بر همه‌چیز است، ولى مراسم ختم و یادبود جزء واجبات نیست. همچنین نفقه اولاد صغیر اگر قبلاً پرداخت‌نشده، جزء دیون محسوب نمی‌شود. هزینه نماز و روزه را نیز نمی‌توان از اموال میّت برداشت. بقیّه دیون در یک ردیف قرار دارند و باید به نسبت برداشته شود.
از هر طریقى علم یا اطمینان حاصل شود کافى است و در صورت تعارض مخیّر هستید.
درصورتی‌که سبب امضاى اعمال آن‌ها نشود، باید صله‌رحم را به‌جا آورد و تا آنجا که ممکن است با زبان خوش، امربه‌معروف و نهى از منکر کرد.
در فرض سؤال، اشکالی ندارد و چنانچه شرایط امامت را دارد برای نماز بعدی امام شود.
نظر به اينكه فرزند مزبور تعلّق به صاحبان اصلى نطفه دارد، لازم است هویت آن‌ها ثبت شود و به اطّلاع برسد.
