هرگاه سجده را فراموش كند اگر پيش از ركوع ركعت بعد يادش بيايد بايد بنشيند و سجده را بخواند و دوباره برخيزد و از نو تسبيحات را بخواند، امّا اگر در ركوع يا بعد از آن يادش بيايد نمازش صحيح است و برگشتن واجب نيست و باید قضای آن را بعد از نماز به جا آورد.
عمره مفرده يكى از بهترين اعمال است و فضيلت بسيار دارد. از پيغمبر اكرم صلی‌الله علیه و آله روایت‌شده كه فرمود:«اَلْعُمْرَةُ كَفّارَةٌ لِكُلِّ ذَنْبٍ؛ عمره كفّاره تمام گناهان است (و پشت انسان را از بار گناه سبك مى‌كند)».
محل سعى مسجد نيست و رفتن زن حائض در انجام اشكالى ندارد. بنابراين، بايد خودشان سعى را بعد از طواف و نمازِ طوافِ نايب، بجا آورند.
نزد خداوند مسؤل است و از نظر فقهی تعزیر دارد ولی حکم قاتل بر او جاری نمی شود.
اين كار حرام است و ضمان دارد.
در رمى جمرات چند چيز مستحب است:1. با وضو بودن در حال رمى.2. هنگامی‌که سنگ‌ها را در دست گرفته، اين دعا را بخواند:«اللّهُمَّ هذِهِ حَصَيَاتي، فَاَحْصِهِنَّ لي، وَ ارفَعْهُنَّ في عَمَلِي».3. با هر سنگى كه مى‌اندازد تكبير بگويد.4. هر سنگى را كه بيندازد اين دعا را بخواند:«الله‌اکبر، اَللّهُمَّ ادْحَرْ عَنِّي الشَّيْطانَ. اَللّهُمَّ تَصْدِيقاً بِكِتابِکَ، وَعَلى سُنَّةِ نَبِيِّکَ، محمد صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ. اَللّهُمَّ اجْعَلْهُ لِي حَجّاً مَبْرُوراً، وَ عملاً مقْبُولاً، وَ سَعْياً مَشْكُوراً، وَ ذَنْباً مَغْفُوراً».5. در صورت امكان به هنگام رمى جمره عقبه، پنج تا هفت متر با آن فاصله داشته باشد و در جمره اولى و وسطى كناره جمره بايستد.6. جمره عقبه را رو به جمره و پشت به قبله رمى نمايد و جمره اولى و وسطى را روبه‌قبله ايستاده رمى كند.7. پس از برگشتن به‌جا خود در منى اين دعا را بخواند:«اللّهُمَّ بِکَ وَثِقْتُ، وَ عَلَيْکَ تَوَكَّلْتُ، فَنِعْمَ الرَّبُّ، وَ نِعْمَ الْمَوْلى، وَنِعْمَ النَّصيرُ».
تمام سادات محترم هستند.
اگر یکی از ارکان نماز ترک شود نماز هردو باطل است مگر اینکه مأموم متوجه شود و نماز خود را به نیت فرادا به‌صورت صحیح ادامه بدهد.
این گریه‌ها به خاطر ظلم‌هایی است که دشمنان بر آن‌ها روا داشتند و درواقع اعلان‌جنگ با دشمنان ایشان و به تعبیر دیگر با ظالمان و ستمگران دنیاست. علاوه بر این، صحنه‌های کربلا چنان بوده است که هر کس کمترین عاطفه‌ای داشته باشد، با شنیدن آن متأثر می‌شود این همان رابطه و پیوند عاطفى است.
هرگاه غرق‌شدگان افراد بالغ و عاقلى بوده‌اند، کسى ضامن خون آن‌ها نیست.
اگر راننده پیکان بار به‌طوری مقصّر بوده که تلف شدنش مستند به خود او باشد، خون او هدر است و باید دیه شخص دیگرى را که با او کشته‌شده از مال او بدهند و اگر تخلّف از امور رانندگى تا آن حد نبوده که قتل مستند به خودش باشد بلکه مستند به هر دو بوده، نصف دیه هر دو بر عهده راننده اتوبوس و نصف دیه مقتول دوّم بر مال راننده پیکان بار است. در این‌گونه موارد قول اهل اطّلاع درصورتی‌که موثّق باشند حجّت است.
