مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

بهتر ترک این کار است.

ابتداى عدّه وفات در صورتى كه شوهر غايب باشد و فوت كند از موقعى است كه زن از مرگ شوهر باخبر مى‏شود.

حاجى اگر بتواند بدون زحمت و مشقّت قرض كند و مالى داشته باشد كه بتواند قرض خود را ادا نمايد، بايد قرض كند و قربانى نمايد.

این گونه مسائل حکم رابطه نامشروع دارد و معیار آن تشخیص عرف است در صورت ثابت شدن حاکم شرع می تواند تعزیر کند.

اگر در زمان خاصی بیماری‌اش تخفيف پيدا مى‌كند، به‌گونه‌ای كه مى‌تواند در آن زمان طواف و نماز طواف را با وضو و بدنِ پاك به‌جا آورد، بايد اين اعمال را در آن زمان انجام دهد و اگر چنين وقتى ندارد، درصورتی‌که زحمت زيادى نداشته باشد، هر بار كه وضويش باطل شد تجديد وضو كند و اگر زحمت زياد دارد، براى طواف يك وضو و برای نماز هم يك وضو مى‌گيرد و اگر نماز طواف را بلافاصله بعد از طواف بخواند، همان وضوى اوّل كافى است و نايب گرفتن لازم نيست.

درصورتی‌که روح در جنين دميده شده باشد، كه معمولاً پس از چهارماهگى حاصل می‌شود، ساقط كردن آن جايز نيست.

مسلّماً استفاده از سیم، کابل، چوب و امثال آن جایز نیست و باید از شلاّقهاى متعارف و بافته باشد; نه زیاد قطور و نه زیاد باریک.‌

اگر منظور این است که به صورت غنا خوانده شود جایز نیست.‌

آن سوره را رها می‌کند و سوره موردنظر را شروع می‌کند.

نماز درست است ولی مرتکب مکروه شده است.

احتياط واجب آن است كه مرد و زن نامحرم در محل خلوتى كه كسى در آنجا نيست و ديگرى هم نمی‌تواند وارد شود نمانند و لو این‌که فکر کنند مرتکب گناه نمی‌شوند، حتّى اگر در آنجا نماز بخوانند نماز آن‌ها اشكال دارد.

در هر دو صورت اگر مقدّمات لوث نسبت به يكى از آن دو تفصيلًا يا اجمالًا حاصل شود، مى‏توان اقامه قسامه كرد. در صورت تعيين واضح است و در صورت اقامه قسامه بر احدهما، هر يك ملزم به پرداخت نصف ديه مى‏باشد، و اين در صورتى است كه هر دو انكار كنند و قسم ياد كنند.‌

ظاهراً درقوانین فقهى اسلام اصلى به نام مرور زمان نداریم، تنها چیزى که در این جا وجود دارد این است که گاه مرور زمان دلیل قطعى یا حجّت شرعى بر اعراض صاحب حق و ابراى او مى شود وگاه ممکن است عناوین ثانویّه مانع از رسیدگى به این گونه جرایم یا حقوق گردد امّا در غیر این دوصورت ظاهراً مسأله اى به نام مرور زمان وجود ندارد.

وصیتی است كه انسان سفارش كند بعد از مرگش كارهايى را انجام دهند (و آن را وصیت عهديه گويند) مانند وصیت‏هايى كه براى كفن و محل دفن و مراسم ديگر مى‏كنند.