مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

قربانى ديگرى بر او واجب نيست.

از كسى كمك می‌گیرد كه او را وضو دهد و اگر وضو گرفتن براى او شاق است، با كمك كسى تيمّم می‌کند؛ و اگر دسترسى به كسى نبود، باهمان حال نماز می‌خواند.

در صورت امكان بايد كسى را نايب كند كه در روز رمى نمايد.

لازم است صبر كند و نمازش را به مقدارى كه مى‌تواند اصلاح كند.

کسي که می‌تواند، بايد نمازهاي قضا را نيز ايستاده بخواند. البته اگر تعداد نمازهاي قضا، به‌اندازه‌ای زياد است که حتي اگر به‌صورت تدريجي نيز بخواند، توان ايستادن ندارد، می‌تواند آن مقدار را که مشقت دارد، نشسته بخواند.

هرگاه اعمالش مطابق فتواى مرجعى كه فعلاً وظيفه‌اش تقليد از اوست باشد، صحيح است.

آرى صحيح است.

در فرض سؤال، اين مقدار اشكالى ندارد.

تقصير در غير منى كافى نيست و بايد در منى انجام دهد؛ مگر آن‌که نتواند به منى برود.

نايب بايد اعمال اختيارى حج را انجام دهد و اگر معذور باشد احتياط مستحب آن است كه نيابت نكند. البتّه عذرهايى كه به‌طور طبيعى گاه در حج پيش مى‌آيد مانع نيابت نيست و كسى كه در رمى نايب شده بايد در روز رمى كند. مسامحه و كوتاهى در رمى موجب بطلان نيابت نمى‌شود، هرچند در فرض سؤال جايز نيست.

اگر مى‌تواند، بايد برگردد؛ مگر این‌که نيّت در اعماق ذهنش وجود داشته باشد و چنانچه برنگشت، هرچند در صورت امكان و حج را انجام داد، حج او صحيح است؛ ولى اجرتش به همان نسبت كم مى‌شود، مگر این‌که اجير کنندگان راضى شوند.

در فرض سؤال سر باید جلو باشد.‌

بايد حدّ را متوقف كرد تا از اين حالت بهبودى يابد؛ و اگر اميد بهبودى نيست بايد از «ضغث و شماريخ» استفاده كرد.

احتياط آن است كه طواف را به نيّت منوب‌عنه به پايان برساند، پس‌ازآن نماز طواف بخواند، سپس طواف و نماز را اعاده كند.

اگر داخل وقت باشد احتیاطاً اعاده كند و اگر وقت گذشته است قضا لازم نيست.