این مورد منصرف از خطأ می‌باشد و علاوه بر آن ضمان عاقله خلاف اصل است و به‌قدر متیقن آن اکتفا می‌شود بنابراین کسی که خسارت وارد کرده ضامن دیه و جبران خسارت بر دیگری می‌باشد.
هر کس معتقد باشد واقعاً در چشمش اثری است که با آن می‌تواند آسیب به دیگری برساند، اگر از آن استفاده کند و خسارتی وارد شود ضامن است.
با توجه به آنچه بیا فرموده‌اید عمل به این‌گونه تعهد واجب نیست.
احتیاط آن است که در طلا و نقره نمی‌توان شرط عدم ضمان نمود.
آرى هرکدام به‌تناسب مسئول‌اند. مگر این‌که قرارداد خاصی در میان کارگر و کارفرما باشد.
مالیتی ندارند و هر جا دسترسی پیدا کنید اگر منشأ نزاع و فسادی نشود می‌توانید آن را از بین ببرید.
ديه بر عهده صاحب‌کار نيست؛ مگر آن‌که قبلاً شرط كرده باشند كه ديه او درهرحال بر عهده صاحب‌کار باشد، يا قانون كار ايجاب كند و آن‌ها بر اساس قانون كار قرارداد بسته باشند.
اگر وحشى شدن و خطرناك بودن مسلّم باشد و صاحب گاو آن را برگردانده باشد ضامن است، بنا بر احتياط واجب.
اگر آن شخص متعهد به حفاظت از آن‌ها شده و سالخوردگان عقل و هوش کافی نداشته‌اند و براثر خارج شدن آسیب‌دیده‌اند نگهبان ضامن است.
اگر مال غصبى را با اطّلاع از غصب بودن عاريه كند و در دست او از بين برود، مالك مىتواند عوض مال را از او بگيرد و اگر به او دسترسى پيدا نكند از كسى كه مال را غصب كرده مطالبه كند؛ و همچنين عوض استفادههايى را كه عاريه كننده برده بايد بدهد
مالک می‌تواند خسارت را از شخصی که عاریه گرفته بگیرد و اگر مالك خسارت مال يا منافع آن را از عاریه گیرنده بگیرد او مىتواند آنچه را که به مالك داده از عاريه دهنده غاصب بگيرد، البته اين در صورتى است كه عاريه دهنده شرط ضمان نكرده باشد و چيز عاريت شده از جنس طلا و نقره نباشد.
وسایل دسته دومی که برخی در کنار کوچه و خیابان می گذراند به معنای اعراض از آن است و هر کسی می تواند از آن استفاده کند.
