مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

كسى كه قصد كرده است ده روز در محلی بماند هرگاه بيشتر از ده روز بماند تا وقتى مسافرت نكرده است بايد نمازش را تمام بخواند و لازم نيست دوباره قصد ده روز كند.

اگر مسافر به وطن خود وارد شود سفر او قطع می‌گردد و همچنین اگر به محل اقامه ده روز برسد، حتّى اگر تردید دارد که از وطنش بگذرد یا درجایی ده روز اقامه کند همچنان نماز او تمام است.

هرگاه مسافر در محلی توقّف كند ولى نمی‌داند مدّت توقّف او چند روز است بايد نماز را شكسته بخواند، امّا بعد از گذشتن سى روز بايد نماز را تمام بخواند، اگرچه مقدار كمى بعدازآن در آنجا بماند (اگر يك ماه از ماه‌های قمرى بماند كه كمتر از سى روز باشد نيز كافى است مثلاً از دهم اين ماه تا دهم ماه ديگر).

هرگاه مسافر در محلی توقّف كند ولى نمی‌داند مدّت توقّف او چند روز است بايد نماز را شكسته بخواند، امّا بعد از گذشتن سى روز بايد نماز را تمام بخواند، اگرچه مقدار كمى بعدازآن در آنجا بماند (اگر يك ماه از ماه‌های قمرى بماند كه كمتر از سى روز باشد نيز كافى است مثلاً از دهم اين ماه تا دهم ماه ديگر).

لازم است به یکی از مسافرانی که به آن شهر می‌رود آدرس دقیق مسجد را بدهد تا آنجا را تطهیر کنند.

احتیاط کند و در سفر نماز را شکسته اعاده کند

مسافرت در ماه رمضان حرام نيست، ولى اگر براى فرار از روزه باشد مكروه است.

علتش این است که سنگریزه ها تماما متعلق به آن سرزمین است و اگر قرار باشد هر کس مقداری از آنها را از آنجا بردارد و با خود ببرد  اوضاع آنجا تغییر خواهد کرد. و احتیاط در این است که به طریقی  آنها را برگرداند.‌

در چند مورد سفر قطع می‌شود و مسافر باید نماز را تمام‏ بخواند:اول: رسیدن به وطن دوم: قصد اقامت ده روز سوم: توقف یک ماه بدون قصد

معیار راه زمینى است که غالب مردم از آن استفاده می‌کنند؛ و دلیل بر این مطلب انصراف اطلاقات به راه عادى و معمولى است مخصوصاً که راه مستقیم هوایى از راه عادى که مردم رفت‌وآمد می‌کنند معمولاً کوتاه‌تر است و اگر مدار بر راه مستقیم بود باید در روایات به آن تصریح می‌شد.

هر فرسخ سه میل است و هر میل چهار ذراع متوسط است که با آزمایش و تجربه‌ای که ما داشتیم با واحد کیلومتر حدود 43 کیلومتر می‌شود.

مساجدى كه در خيابان افتاده و اميد بازگشتى در آن نيست، هم حكم مسجد بودن زايل مى‏ شود و هم حكم وقف‏ بودن و شخصى كه چنين كرده بايد معادل ثمن آن را صرف ساختن مسجد ديگر يا تعمير ساير مساجد كند و در حقيقت از قبيل اتلاف عين مال است ولى تا ضرورت فوق‏ العاده شديدى نباشد تخريب مسجد به هيچ‏ وجه جايز نيست.

در مورد مساجد متروكه در بيابانها و قراى متروكه بايد آنها را طورى محفوظ كرد كه هتك و بى احترامى نسبت به آنها نشود.

با توجه به آنچه نوشته‌اید؛ این کار ازنظر شرعی اشکال دارد؛ مگر این‌که پولی از مردم نگیرند و افراد نیکوکار هزینه آن را بپردازند. آنچه فعلاً معمول شده، درواقع شبیه بخت‌آزمایی و ازلام است.