مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که شرط کرده باید به‌شرط عمل کند.

احتیاط آن است که در طلا و نقره نمی‌توان شرط عدم ضمان نمود.

درصورتی‌که میت در آن دفن شده است قابل پس گرفتن نیست.

به عهده گیرنده است.

در ادعای عدم رد به مالک قول مالک مقدم است با یمین او.

هرگاه چيزى را كه عاريه كرده با اجازه صاحب آن به ديگرى عاريه دهد، چنانچه عاريه كننده اوّل بميرد يا ديوانه شود و صاحب اصلى زنده باشد عاريه دوم باطل نمى‏شود.

مالك مى‏تواند عوض مال را از عاریه گیرنده بگيرد و اگر به او دسترسى پيدا نكند از كسى كه مال را غصب كرده مطالبه كند و همچنين عوض استفاده‏هايى را كه عاريه كننده برده بايد بدهد.

مالک می‌تواند خسارت را از شخصی که عاریه گرفته بگیرد و اگر مالك خسارت مال يا منافع آن را از عاریه گیرنده بگیرد او مى‏تواند آنچه را که به مالك داده از عاريه دهنده غاصب بگيرد، البته اين در صورتى است كه عاريه دهنده شرط ضمان نكرده باشد و چيز عاريت شده از جنس طلا و نقره نباشد.

ديوانه و بچه نابالغ نمى‏توانند مال خود را عاريه دهند امّا اگر ولى اجازه دهد و اين كار به نفع آن‌ها باشد مانعى ندارد.

قول مالک که می‌گوید اجاره بوده است با قسم ثابت می‌شود.

هرگاه انسان مال خود را در اختيار ديگرى بگذارد كه از آن استفاده كند و چيزى هم از او نگيرد، آن را «عاريه» گويند.

در عاریه شخص عاریه گیرنده حق تصرف و استفاده دارد اما در امانت تنها باید آن را نگهدارد و تصرف نکند.

عاریه نیز مثل ودیعه عقدی جایز است که هرکدام از معیر و مستعیر هر وقت خواست می‌تواند مال را پس بگیرد یا پس بدهد.

ارکان عاریه سه چیز است: 1- عاریه دهنده را «معیر» می‌گویند، 2- عاریه گیرنده را «مستعیر» می‌گویند 3- مال عاریه داده‌شده را «عین مُستعاره» می‌گویند.

عاريه را به دو صورت مى‏توان انجام داد نخست اين‏كه براى آن صيغه فارسى يا عربى بخواند، مثلاً بگويد: «من اين مال را به تو عاريه مى‏دهم» و او هم قبول كند؛ ديگر اين‏كه بدون خواندن صيغه، مال موردنظر را به‌قصد عاريه در اختيار ديگرى بگذارد، او هم به آن قصد بگيرد.