بعد از تمام شدن غسل، واجب است میت را «حَنُوط» كنند، يعنى به محله‌ای هفتگانه سجده (پيشانى، كف دست‌ها، سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاها) كافور بمالند و احتياط واجب آن است مقدارى از كافور روى اين اعضا بگذارند و بايد كافور، پاك و مباح و تازه باشد، به‌طوری‌که عطر معمولى خود را حفظ كند.
زنى كه شوهرش مرده و هنوز در عدّه وفات است، حرام است خود را خوشبو كند؛ ولى اگر بميرد حنوط او واجب است.
اگر صدق کافور کند استفاده از آن اشکالی ندارد.
كسى كه براى حج يا عمره احرام بسته است اگر از دنيا برود حنوط و هيچ بوى خوش ديگرى براى او جايز نيست.
مختصری کافی است.
اگر كافور به‌اندازه غسل و حنوط نباشد بنابر احتياط واجب غسل را مقدّم دارند و اگر براى هفت عضو نرسد پيشانى را مقدم دارند.
احتیاط آن است که میّت را با مشک و عنبر و عطرهاى دیگر خوشبو نکنند، حتّى براى حنوط، این‌ها را با کافور مخلوط ننمایند.
شايسته است قدرى تربت حضرت سيّدالشّهداء (ع) را با كافور مخلوط كنند، امّا به‌قدری زياد نباشد كه آن را كافور نگويند.
در این صورت نیز باید حَنُوط انجام شود.
در صورت امکان آن را شستشو می‌دهند و در پارچه‌ای می‌پیچند و دفن می‌کنند.
