وصیت به عدم تقسیم ارث تا زمان خاص
اگر میت وصیت کند که ورثه تقسیم ارث تا زمان خاص به تأخیر بیندازند آیا وصیت او صحیح است؟
این وصیت به انضمام سایر وصایای میّت تنها نسبت به ثلث اموال وی اثر دارد و دوسوّم دیگر مطابق قانون ارث در میان ورثه تقسیم میگردد.
این وصیت به انضمام سایر وصایای میّت تنها نسبت به ثلث اموال وی اثر دارد و دوسوّم دیگر مطابق قانون ارث در میان ورثه تقسیم میگردد.
هرگاه امانتدار نشانههاى مرگ را در خود ببيند چنانچه ممكن است بايد امانت را به صاحب آن يا وكيل او برساند و اگر ممكن نيست احتياط آن است به حاكم شرع دهد و اگر دسترسى ندارد بايد وصیت كند و شاهد بگيرد و به وصى و شاهد اسم صاحبمال و جنس و خصوصيّات و محل آن را بگويد.
هرگاه وصى نتواند بهتنهایی كارهاى ميّت را انجام دهد و نتواند از كسى كمك بگيرد حاكم شرع براى كمك او فردى را تعيين مىكند.
هرگاه كسى چند وصى براى خود معيّن كند چنانچه اجازه داده است هرکدام بهتنهایی به وصیت او عمل كنند لازم نيست از يكديگر اجازه بگيرند؛ و اگر اجازه نداده است (خواه گفته باشد همه باهم عمل كنند يا نگفته باشد) بايد با نظر يكديگر به وصیت او عمل نمايند و اگر حاضر به همكارى نباشند، يا در تشخيص مصلحت اختلاف كنند، درصورتیکه تأخير، سبب تعطيل عمل به وصیت يا تأخير آن گردد بايد حاكم شرع ترتيبى دهد كه عمل به وصیت، زمين نماند.
براى هر موردى که مشروع و مباح است میتواند وصیت کند و ثلث را در مال خاصی که بخواهد تعیین نماید.
چنانچه دو سه روز بیشتر فاصله نباشد مانعی ندارد.
هرگاه همه يا قسمتى از مال ميّت در دست وصى تلف شود، چنانچه او در نگهدارى آن كوتاهى نكرده و برخلاف دستور ميّت رفتار ننموده ضامن نيست و الّا ضامن است.
هرگاه كسى دو نفر را وصى قرار دهد كه مشتركاً كارها را انجام دهند، چنانچه يكى از آن دو بميرد يا ديوانه يا كافر شود حاكم شرع يك فرد ديگر را بهجای او معيّن مىكند و اگر هر دو چنين شوند حاكم شرع دو نفر ديگر را معيّن مىكند.
درصورتیکه از عقل و هوش كافى برخوردار بوده وصیتنامه و صلحنامهای كه در مرض متّصل به موت تنظيم كرده نافذ است.
درصورتیکه هنگام اجرای صیغه وقف این شرط جزء آن بوده است و مراکز مسئول نیز اجازه میدهند مطابق وصیت عمل کنند.
هرگاه كسى را وصی خود كند و بگويد اگر او بميرد فلان شخص ديگر وصی من باشد اين وصیت صحيح است و اگر وصی اوّل بميرد وصی دوم جانشين او مىشود.
هرگاه ميّت براى كارهاى خود، شخص ديگرى غير از ولی را معيّن كند، مثلاً وصیت كند فلان شخص بر من نماز بخواند، واجب است به آن عمل شود امّا كسى كه ميّت، او را براى انجام اين كارها معيّن كرده واجب نيست اين وصیت را قبول كند، اگرچه قبول بهتر است و اگر قبول كرد بايد به آن عمل كند.