مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر موجب ضرر و زیانى بر مسلمین نگردد، مانعى ندارد.

در صورتیکه برای شرکت در مسابقه وجهی نپردازند و مسابقه مربوط به کار مشروعی باشد اشکال ندارد.

اگر منظور از قهرمان سازى مبالغه بى جا و بزرگ نمایى بى مورد است، جایز نیست. و اگر منظور معرّفى چهره هاى ناشناخته گرانقدر با ایمان است، نه تنها کار خوبى است، بلکه لازم مى باشد.

در صورتى که موجب گمراهى مردم شود، اشکال دارد.

معمولاً براى تحلیل اخبار باید از قرائن و شواهد و سوابق موجود و مسائل مشابه استفاده کرد. اگر به نتیجه قطعى برسند، می‌توانند به‌طورقطع قضاوت کنند. در غیر این صورت، باید روى عنوان احتمالى بودن تکیه شود تا مطلبى برخلاف واقع نگفته باشند.

انتقاد اگر با پیشنهاد توأم باشد، به‌یقین بهتر است; ولى اگر انتقادکننده نتواند پیشنهادى مطرح کند، بازهم از باب امربه‌معروف و نهى از منکر باید وظیفه خود را انجام دهد.

هرگونه خبرى که انتشار آن به حال جامعه مضر است، یا سبب بیدارى دشمنان یا بهره‌برداری سوء آنان می‌شود، یا موجب تفرقه بین صفوف مسلمین می‌گردد، یا ایجاد یأس و وحشت و بدبینی می‌کند، یا تبعات دیگرى مانند آنچه گذشت دارد، چنین اخبارى نباید انتشار یابد. به همین دلیل در زمان جنگ، بسیارى از اخبار موقتاً مکتوم می‌ماند و پس از برطرف شدن خطر، فاش می‌گردد. شبیه این معنا، در موارد دیگر نیز کاملاً ممکن است.

هرگاه ضرر نگفتن بیش از ضرر گفتن باشد، لازم است آن خبر بیان شود.

حدّ افشاى آن تا آنجاست که تولید ضرر و زیانى براى جامعه نکند.

درصورتی‌که به منبع خاصی اسناد داده شود و صدق و کذبش بر عهده آن منبع واگذار گردد و نشر آن مفسده‌ای نداشته باشد، اشکال ندارد.

تسامح و مدارا معانى مختلفى دارد. اگر منظور سازش با مخالفان اسلام و میدان دادن به دشمن براى ضربه زدن به دوست است، چنین چیزى جایز نیست; امّا اگر منظور همزیستى مسالمت‌آمیز، با گروه مای سالم، یا پیروان مذاهب دیگر باشد، به‌گونه‌ای که ضررى به حال مسلمین و آیین اسلام نداشته باشد، جایز است.

این کار درصورتی‌که موجب بدآموزى نگردد، کار خوبى است؛ و این مشکل عمدتاً از طریق نحوه بیان مناسب نظرات مخالفین تأمین می‌شود، به این معنى که نظرات آن‌ها به‌صورت موذیانه و مخرّب و تؤام با دروغ و تهمت و جوسازى بیان نگردد. البتّه باید توجّه داشت که مسائل مختلف است; بعضى از مسائل را می‌توان در سطح عموم مطرح کرد و بعضى از مسائل باید در سطح حوزه و دانشگاه و محافل علمى مطرح گردد; زیرا احتیاج به آگاهى مای تخصّصى دارد. به‌یقین اشتباه این دودسته از مسائل به یکدیگر، سبب بروز مشکلاتى در سطح جامعه می‌گردد.