قضاى یک روز بر او واجب نیست ولى احتیاط مستحب است.دلیل هرچند با عنوان ربط دارد: وظیفه‌ی شخصی که روز آخر ماه رمضان از کشور خود مسافرت کرده اما در مقصد یک روز دیگر از ماه باقی است.
اگر چیزى پیدا کند و بردارد، چنانچه قیمت آن بیشتر از 6/12 نخود نقره سکّه دار است; ولى نشانهاى دارد که مى توان با آن صاحبش را پیدا کرد باید تا یک هفته هر روز و بعد از آن هفته اى یک بار اعلام کند و چنانچه تا یک سال اعلام کرد و صاحبش پیدا نشد مى تواند براى خودش بردارد به قصد آن که: اگر صاحبش پیدا شد عوض آن را به او بدهد، ولى احتیاط مستحب آن است که از طرف صاحبش به شخص نیازمندى صدقه بدهد.
اگر درجایی که باید پی‌درپی روزه کفاره را بگیرد احتمال دهد که ضعف بدن باعث مریضی می‌شود و راهی جز این راه نداشته باشد که یک روز را روزه نگیرد می‌تواند بعد از رفع مانع ادامه دهد و لازم نيست از سر بگيرد.
هرگاه در حین نماز اخلاط سر و سینه به دهان روزه‌دار وارد شود باید آن را خارج کند و اگر ممکن نبود نماز را بشکند (البته می‌تواند نیت نماز را به نماز مستحب تغییر داده و نماز را رها کند) و پس از خارج کردن اخلاط، نماز را اعاده نماید.
مرد با زبان خوش و لحن ملایم ایشان را امربه‌معروف و نهی از منکر نماید و بگوید حفظ حجاب از ضروریات دین است و زنی که حجاب خود را رعایت نکند به عذاب خداوند گرفتار می‌شود. امید است مؤثر واقع شود و در این صورت گناهی بر عهده او نیست.
هر زمان که توانست به‌صورت تدریجی یا یکجا بپردازد و چنانچه به این صورت نیز ممکن نیست به هر مقداری که توان دارد عمل کند و اگر نتواند استغفار كند.
هرگاه هیچ‌یک از اين سه كار ممكن نشود هرچند «مُد» كه می‌تواند به فقرا اطعام كند و اگر نتواند بايد 18 روز روزه بگيرد و اگر نتواند هرچند روز كه می‌تواند به‌جا آورد و اگر نتواند استغفار كند و همين اندازه كه در قلب بگويد: «استغفرالله» كافى است و واجب نيست بعداً كه قدرت پيدا كرد كفّاره را بدهد.
یوم‌الشک يعنى روزى كه انسان شك دارد آخر ماه شعبان است يا اوّل ماه رمضان، روزه آن واجب نيست و اگر بخواهد روزه بگيرد بايد نيّت ماه شعبان كند، يا اگر روزه قضا به ذمه دارد نيّت قضا كند و چنانچه بعداً معلوم شود ماه رمضان بوده از رمضان حساب مىشود، ولى اگر در اثناء روز بفهمد بايد فوراً نيّت خود را به روزه ماه رمضان برگرداند.
روزى را كه انسان شك دارد آخر رمضان است يا اوّل شوّال بايد روزه بگيرد، امّا اگر در اثناء روز ثابت شود كه اوّل شوّال است بايد افطار كند هرچند نزديك مغرب باشد.
اگر طبيب بگويد روزه ضرر دارد امّا او باتجربه دريافته است كه ضرر ندارد، بايد روزه بگيرد و در صورت معلوم نبودن ضرر، مىتواند يكى دو روز تجربه كند و بعد طبق دستور عمل نمايد.
هر کس باید به فتواى مرجع تقلید خود عمل کند و شما نمی‌توانید او را از این کار نهى کنید، هرچند بهتر است زن و شوهر به‌گونه‌ای عمل نمایند که موجب اختلاف نشود.
هرگاه عقیده‌اش اين بود كه روزه براى او ضرر ندارد و روزه گرفت و بعد از مغرب فهميد روزه براى او ضرر داشته، احتياط مستحب آن است كه قضاى آن را به‌جا آورد.
