هرگاه صاحب‌مال ديوانه شود امانت‌دار بايد امانت را فوراً به ولی او برساند، يا به او خبر دهد كه مال را ببرد و اگر بدون عذر شرعى اين كار را نكند و مال تلف شود ضامن است، مگر اينكه ولی او اجازه دهد امانت به حال خود بماند.
هرگاه از بچه نابالغ چيزى بخرد يا چيزى را بفروشد معامله او باطل است و بايد آن جنس يا پول را كه از بچه گرفته به صاحب آن بدهد، نه به خود طفل و اگر صاحب آن را نمىشناسد و راهى براى شناختن او ندارد بايد آن را با اجازه حاكم شرع به فقيرى بدهد و اگر مال خود كودك باشد بايد به ولی‌اش برساند، البتّه پول يا جنسى را كه او به صغير داده مىتواند از او بگيرد ولى اگر تلف‌شده عوض آن را نمىتواند بگيرد.
وظیفه او این است که آن وسایل را به صاحبش (مثلاً مسجد) بازگرداند و اگر قدرت داشته باشد میتواند وجه خود را از سارق باز پس بگیرد.
سعى کنید با تواضع و بردبارى و زبان خوش، تدریجاً در ایشان نفود کنید، و هرگز مأیوس نشوید. و تذکّرات در خلوت باشد، نه در جلوى مردم، و به صورت خیراندیشى باشد، نه به صورت انتقاد و خشونت و بدانید سهل انگارى در فروع، همیشه دلیل بر عدم ایمان به اصول نیست.
او بايد به وظيفه خود عمل كند و كارى به ديگران نداشته باشد.
اگر مجبور بوده اشكالى ندارد، هرچند پزشك كار خلافى كرده و لازم بوده كارشناس به زبان خوب نهى از منكر كند.
اگر جان بيمار درخطر باشد و طبيب قدرت بر آنچه گفته شد داشته باشد، لازم است؛ و هرگاه يكى از اين دو شرط حاصل نباشد واجب نيست.
وظیفه‌اش آن است كه دخالت نكند و او را به فرد آگاه‌تری هدايت نمايد.
اگر بتواند از حاکم شرع اجازه بگيرد، اين كار لازم است؛ و ما به پزشكان براى این‌گونه موارد اجازه می‌دهیم كه با دقّت عمل كنند و مريض را رها نكنند.
در فرض مسئله احتياط واجب آن است كه به مقدارى كه ضرر ندارد غسل كند و در مواردى كه ضرر دارد تيمّم جايز است، ولى وضو را نيز احتیاطاً بگيرد. اين در صورتى است كه ذرات منى در بول مستهلك نشود، ولى اگر مستهلك شود احتياج به غسل نيست. همچنين اگر شك داشته باشد كه آن ذرات منى است يا رطوبت‌های چسبنده ديگر، كه احياناً از انسان دفع می‌شود، غسل ندارد.
در فرض سؤال دكتر بايد او را به طبيب زن راهنمايى كند; مگر اينكه آن زن واقعاً اعتقادى به طبيب زن نداشته باشد و خود را ناچار بداند.
