جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هرگاه كفش كسى را ببرند و كفش ديگرى به‌جای آن بگذارند، چنانچه بداند كفشى كه مانده مال كسى است كه كفش او را برده و اين كار عمداً انجام‌شده و دسترسى به آن شخص نيست، مى‏تواند آن را به‌جای كفش خود بردارد و چنانچه دسترسى به حاكم شرع دارد از او اجازه بگيرد و هرگاه قيمت آن از كفش خودش بيشتر باشد بايد هر وقت صاحب آن پيدا شد زيادى قيمت را به او بدهد و اگر از پيدا شدن او مأيوس شود زيادى را از طرف صاحبش صدقه مى‏دهد، ولى اگر يقين دارد يا احتمال مى‏دهد كفشى كه مانده مال كسى نيست كه كفش او را برده، چنانچه از پيدا كردن صاحب آن مأيوس باشد بايد آن را صدقه دهد.

اگر نشانه‌ای دارد که با آن صاحبش معلوم شود ولي قيمت آن کمتر از یک‌درهم (دو و نيم گرم نقره معادل حدوداً 12 هزار تومان) است چنانچه صاحبش معلوم باشد نمی‌تواند بدون رضايت او بردارد و اگر صاحبش معلوم نباشد می‌تواند بردارد و تملک کند؛ اما اگر قيمتش به‌اندازه یک‌درهم يا بيشتر است، بايد براي يافتن صاحبش به مدت یک سال تلاش و کوشش کند، هرگاه دراین‌بین، از يافتن صاحبش مأيوس شد می‌تواند آن شيء و يا معادل مبلغ آن را به نيت صاحب اصلي به فقيري صدقه دهد.

اگر نشانه‌ای ندارد که با آن صاحبش معلوم شود احتياط واجب آن است که از طرف صاحبش آن را صدقه دهد و اگر خود او مستحق است می‌تواند بردارد و اگر مال مهمی ‌باشد احتياط آن است که از حاکم شرع اجازه بگيرد.