هرگاه روزه روز معيّنى غير از ماه رمضان بر انسان واجب باشد (مثل اينكه نذر كرده نيمه شعبان را روزه بگيرد) بنا بر احتياط واجب نبايد در آن روز مسافرت كند و اگر در سفر است چنانچه امكان دارد درجایی قصد توقّف ده روز كند و آن روز را روزه بگيرد.
خارج شدن از محل اقامت به بیش از حد ترخص، قصد اقامه ی ده روز را به هم می زند و باید در سفر اول نماز کامل خوانده شود، ولی در آن سفر تفریحی نمازش شکسته است.
اگر شخصى از سال‌های قبل مستطيع بوده و فعلاً به خاطر كسالتى كه دارد، مسافرت با هواپيما، برايش ميسّر نيست و غير از هواپيما وسيله ديگرى برايش فراهم نمى‌شود، درصورتی‌که اميد بهبودى نداشته باشد بايد نايب بگيرد.
چنین شخصی کثیر السفر محسوب می‌شود و روزه بر او واجب می‌شود.
باید نیت روزه کند و در صورت انجام مسافرت بعد از عبور از حد ترخص روزه را باطل کند، گر مسئله را نمی‌دانسته و کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده می‌تواند تا قبل از اذان ظهر نیت روزه کند، روزه او در این صورت صحیح است و قضا و کفاره ندارد.
در مورد روزه دستور به روزه تا پايان ماه است و بايد مطابق محلی که در آن است عمل کند و روزه را بگيرد هرچند مجموع روزه‌هایش 28 يا 31 روز شود.
درصورتی‌که به وطن برگردد یا به حد ترخص برسد و نیت روزه کند صحیح است.
بر اساس اوقات جایی که از آن پرواز کرده است عمل کند.
مسافر مكروه است در روز ماه رمضان در خوردن و آشاميدن، خود را کاملاً سير كنند، همچنين جماع براى او مكروه است.
