جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

این مطلب دریکی از روایات معتبره واردشده است که امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «یکره روایه الشّعر للصائم و للمحرم و فى الحرم و فى یوم الجمعه و ان یروى بالّلیل; مکروه است نقل شعر براى روزه‌دار و محرم و در حرم مکه و در روز جمعه و در شب» و حتّى در ذیل حدیث آمده است: هرچند شعر حق باشد، ولى ممکن است عناوین ثانویه مهم‌تری، این کراهت را تحت الشّعاع قرار دهد.

احتياط واجب آن است كه اگر در حرم مكّه مالى كه قيمت آن به اندازه يك درهم يا بيشتر است پيدا كند آن را برندارد.

هرگاه لقطه حرم را، كه يك درهم يا بيشتر ارزش دارد بردارد، بايد اگر مى تواند آن را به شخصىمطمئنى بسپارد تا يك سال در جستجوى صاحبش باشد و اعلام كند، و اگر بعد از يك سالصاحبش پيدا نشد، و اميدى به پيدا شدن صاحبش ندارد، آن را صدقه مى دهد، ولى چنانچه پس ازصدقه دادن، صاحبش پيدا شود و راضى به صدقه نگردد، احتياط واجب آن است كه قيمت آن را به او بدهد، و در هر حال تملّك چنين لقطه اى جايز نيست، و چنانچه تملّك كند مالك نمى شود، و ضامن آن است، و اگر از ابتدا نسبت به پيدا كردن صاحبش كاملًا مأيوس باشد مى تواند بلافاصله آنرا به شخص نيازمندى از طرف صاحب اصلى صدقه دهد.

نباید استفاده کند و باید خود آن را برگرداند و اگر خودش نمی تواند به مسافرانی که مشرف می شوند بدهد تا برگردانند.‌

در فرض سؤال می‌تواند به‌قصد ثواب غسل انجام بدهد.‌

هرگاه حاجى چيزى در حرم پيدا كند، احتياط واجب آن است كه برندارد.

هرگاه زائرين در مکه يا مدينه پولى پيدا كنند و ندانند كه متعلّق به زوّار ايرانى است يا غير ايرانى، درصورتی‌که از يافتن صاحبش مأيوس باشند، احتياط واجب آن است كه آن را از طرف صاحبش به فقيرى صدقه دهند.

کار صحیحی نبوده ولی الان تکلیفی ندارید و سجده بر آن صحیح است.‌

بدون شک ثواب زیارت پیاده شامل این مورد نیز می‌شود.

اگر لقطه (گمشده) حرم را برداشت، چنانچه قيمت آن كمتر از یک‌درهم باشد مى‌تواند آن را تملّك و مصرف نمايد و اگر تملّك نكرد و كوتاهى ننمود ضامن نيست، ولى اگر بدون قصد تملّك آن را نزد خود نگاه داشت و در نگهدارى آن كوتاهى و تفريط كرد، ضامن است و اگر قصد تملّك كرد و قبل از آن‌که آن را مصرف كند صاحبش پيدا شد، بايد آن را به صاحبش بازگرداند.

اگر به حد رکوع نرسد و تعظیم مختصری باشد اشکال ندارد.‌

هرگاه لقطه حرم را، كه یک‌درهم يا بيشتر ارزش دارد بردارد، بايد اگر مى‌تواند آن را به شخصى مطمئنى بسپارد تا در صورت امكان يك سال در جستجوى صاحبش باشد و اعلام كند و اگر بعد از يك سال صاحبش پيدا نشد و اميدى به پيدا شدن صاحبش ندارد، آن را صدقه مى‌دهد، ولى چنانچه پس از صدقه دادن، صاحبش پيدا شود و راضى به صدقه نگردد، احتياط واجب آن است كه قيمت آن را به او بدهد و درهرحال تملّك چنين لقطه‌اى جايز نيست و چنانچه تملّك كند مالك نمى‌شود و ضامن آن است و اگر از ابتدا نسبت به پيدا كردن صاحبش کاملاً مأيوس باشد مى‌تواند بلافاصله آن را از طرف صاحب اصلى به شخص نيازمندى صدقه دهد.