مولوی شاعر زبردستی بود و مطالب عرفانی در مثنوی او فراوان است ولی عقیده صوفی گری داشت و مسئله سماع و رقص و امثال‌ذلک ناشی از همین است؛ و نمی‌توان به همه گفته‌های او اعتماد کرد.
این مطلب دریکی از روایات معتبره واردشده است که امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «یکره روایه الشّعر للصائم و للمحرم و فى الحرم و فى یوم الجمعه و ان یروى بالّلیل; مکروه است نقل شعر براى روزه‌دار و محرم و در حرم مکه و در روز جمعه و در شب» و حتّى در ذیل حدیث آمده است: هرچند شعر حق باشد، ولى ممکن است عناوین ثانویه مهم‌تری، این کراهت را تحت الشّعاع قرار دهد.
در صورتی که زن معینی را در نظر داشته باشد و نامحرم باشد قطعا حرام است در غیر این صورت اگر منشاء مفاسدی باشد آن هم حرام است ولی اگر اشعاری مثل غزل های حافظ و سعدی که مفسده ای ندارد باشد اشکال ندارد.
با توجه به آیات سوره شعرا شعرهایی که دارای هدف صحیح و مفیدی است نه‌تنها اشکال ندارد، بلکه مطلوب است. ممکن است روایات مزبور ناظر به شرایط خاصی بوده که مردم در آن زیاده‌روی می‌کردند.
مضمون این‌گونه شعرها دلیل معتبری ندارد بنابراین ترک آن اولی است.
هرگاه بقیه اشعار مزبور، مانند همین نمونه یا بهتر باشد و درعین‌حال زیر نظر گروهى از صاحب‌نظران، مضامین آن کنترل و تکمیل گردد مقدمه‌ای بر آن نوشته شود که ترجمه آیات، ترجمه‌ای است نسبتاً آزاد، مانعى ندارد.
این تعبیرات مناسب افراد معتقد به مکتب معصومین (علیهم‌السلام) نیست و لازم است به این اشخاص تذکّر داده شود و آن‌ها را از این کار نهى کرد و براى بزرگداشت مقام آن بزرگواران راه‌های خوب و سنجیده و معقول وجود دارد که نیازى به این حرف‌ها ندارد.
