هرگاه ركوع را فراموش كند و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده بايد بايستد و به ركوع رود و اگر به حالت خميدگى به ركوع برگردد نماز او باطل است زيرا قيام متّصل به ركوع را به‌جا نياورده است.
قيام يعنى ايستادن، در دو جاى نماز، واجب و ركن است: هنگام گفتن تكبيرةالاحرام و قيام قبل از ركوع كه آن را «قيام متّصل به ركوع» گويند، ولى قيام در موقع خواندن حمد و سوره و همچنين بعد از ركوع واجب است امّا ركن نيست.
در موقع قيام نبايد بدن و پاها را حركت دهد و به طرفی خم شود يا به‌جايى تكيه كند، ولى اگر از روى ناچارى باشد مانعى ندارد.
چنانچه نشستن روی صندلی سبب شود قیام و رکوع را به‌طورمعمول انجام دهد مقدم است اما اگر این دو را نتواند انجام دهد نشستن بر زمین به صورتی که سجده را کامل انجام دهد مقدم است.
هرگاه در موقع قيام روى یک‌پا بايستد نمازش اشكال دارد، ولى لازم نيست سنگينى بدن را به‌طور مساوى روى هر دو پا قرار دهد.
منظور آن است که رکوع از حالت قیام صورت پذیرد بنابراین کسی که بعد از خواندن سوره برای کشتن حیوان گزنده‌ای (مثلاً) خم‌شده و پس‌ازآن بدون آنکه کاملاً بایستد به رکوع برود قیام متصل به رکوع را بجا نیاورده و لذا واجب است کاملاً بایستد و سپس به رکوع برود.
اگر نمازگزار هنگام قیام پاها را بیش‌ازاندازه گشاد بگذارد به‌طوری‌که از شكل ايستادن بيرون رود نمازش باطل است، مگر اينكه ناچار باشد.
همین مقدار که به‌صورت کامل بایستد کافی است.
هرگاه توانايى بر ايستادن دارد امّا مىداند يا احتمال عقلائى مىدهد كه براى او ضرر داشته باشد، يا بيمارىاش طولانى می‌شود، يا مثلاً زخم يا شكستگى استخوان او دير التيام پيدا مىكند، بايد نشسته نماز بخواند و اگر آن‌هم ضرر دارد خوابيده نماز بخواند.
هرگاه در بين نماز از ايستادن عاجز شود بايد بنشيند و اگر از نشستن هم عاجز شود بايد بخوابد، ولى تا بدنش آرام نگرفته بايد چيزى نخواند.
