هرگاه يكى از اعضاى وضو قبلاً نجس بوده و بعد از وضو شك كند كه آن را پيش از وضو آب‌کشیده يا نه؛ وضوى او صحيح است، ولى بايد براى نماز آن را آب بكشد و اگر چيزى با آن ملاقات كرده تطهير كند.
اگر غير از اعضاى وضو جايى از بدن نجس باشد مانعى براى وضو ندارد، ولى در مخرج بول و غائط احتياط مستحب آن است كه اوّل آن را تطهير كرده، بعد وضو بگيرد.
در صورتی که گرفتار وسواس هستید اعتنا نکنید و اگر چنین نیست و خون آشکار شده و یقین قلبی دارید باید نمازها را قضا نمایید و همه چیزهایی که یقین دارید آلوده شده را آبکشی کنید مگر اینکه موجب غسر و حرج شود.
اعضاى وضو موقع شستن يا مسح كردن باید پاك باشد، امّا اگر بعد از تمام‌شدن وضوى يك عضو، همان عضو نجس شود وضو صحيح است.
هرگاه در صورت يا دست‌ها بريدگى است كه خون آن بند نمىآيد و آب براى آن ضرر ندارد، بايد در آب كر يا جارى فروبرد، يا زير شير آب بگيرد و قدرى فشار دهد كه خون‌بند بيايد و وضوى ارتماسى بگيرد، امّا اگر آب ضرر دارد بايد به دستور وضوى جبيره، عمل كند.
درصورتی‌که امکان پاک‌کردن آن نیست، روی آن را با چسب ببندید و غسل و وضوی جبیره ای بگیرید.
نسبت به آب قلیل اگر چند بار آب می‌ریزد؛ چون آب جاری می‌شود آب اولی که عبور می‌کند محل را می‌شوید و وضو در واقع با بدن پاک انجام می‌شود و صحیح است هر چند ترشح اول نجس است (البته در ترشحات غساله چون نمی‌داند یا شک دارد به کجاها رسیده است جستجو نکند) و با آب جاری و لوله‌کشی (در حالتی که دست یا صورت را زیر شیر می‌گیرد) کلاً وضو صحیح و ترشح پاک است.
