جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

بايد توجّه داشت كه ساعت 12 هميشه ظهر شرعى نيست، بلكه در بعضى از مواقع سال ظهر شرعى قبل از 12 و گاهى بعد از ساعت 12 است و ساعت 12 ساعت قراردادى و رسمى است نه شرعى.

منظور از عذر هر چیزی غیر از عمد است مثل خواب ماندن یا فراموشی یا پاک شدن از حیض بعد از نیمه‌شب و مانند آن، بنابراین کار داشتن و میهمان داشتن عذر محسوب نمی‌شود.

لازم نیست نماز را دوباره بخواند و نماز خوانده‌شده کفایت می‌کند.

شهادت رابعه نه در اذان و اقامه جایز است و نه در نماز و موجب بطلان نماز می‌گردد و علاوه بر عدم مشروعیت زیان‌های فراوانى براى عالم تشیّع دارد. ابراز علاقه به آن بزرگوار راه‌های بسیار بهترى دارد.

عربی زبان وحی است و برای اتحاد مسلمین دستور داده‌شده است که همه با یک‌زبان نماز بخوانند؛ بنابراین خواندن نماز به زبان واحد رمز وحدت مسلمين است؛ و يادگيرى ترجمه آن، كار ساده‌ای است. اگر يك ساعت وقت صرف آن كنيد براى یک‌عمر کافی است.

مستحب است در موقع اذان گفتن روبه‌قبله بايستد و با وضو باشد و صدا را بلند كند و بكشد و بين جمله‌های آن كمى فاصله‏ دهد و در میان آن حرف نزند.

اذان شعار اسلام و براى بیان وقت نماز است. پخش آن با بلندگو به‌صورت معتدل و متعارف و خالى از افراط اشکالى ندارد.

این‌ها از شروط مکلّف به هستند نه شروط تکلیف.

رَبَّنا آتِنا فِى الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِى الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ: خداوندا در دنيا و در سراى ديگر به ما نيكى مرحمت فرما و ما را از عذاب دوزخ نگاه‌دار!

اشتباهى پیش‌آمده كه آثار آن در عبارت بعضى از بزرگان از فقها ديده می‌شود و آن اين است كه فرموده‌اند اگر دونماز را باهم بخوانند فقط يك اذان بايد گفته شود ولى اگر بين دونماز فاصله باشد مى‏توان دو اذان گفت و بعد بحث می‌شود كه آیا با يك يا دونماز نافله، فاصله حاصل می‌شود يا نه؟ ولى اين اشتباه است و درواقع جدا بودن و فاصله داشتن دونماز به اين معنا است كه هرکدام از نمازها در وقت فضيلت خودش خوانده شود، مشابه آنچه اهل سنت به آن عمل می‌کنند والا بافاصله 10 يا 20 دقيقه و امثال آن بين دونماز، اين دونماز از هم جدا نيست و يك اذان بيشتر براى اين دونماز نبايد گفته شود.

نماز ظهر و عصر بايد به ترتيب خوانده شود، يعنى اوّل نماز ظهر، بعد نماز عصر و اگر عمداً نماز عصر را پيش از نماز ظهر، بخواند باطل است.

هرگاه پيش از گفتن اقامه شك كند كه اذان را گفته يا نه اذان را بگويد، ولى اگر مشغول اقامه شود و شك كند، اعتنا به شك نكند.