اگر بخواهد آن مال را در اموری استفاده کند که پاک بودن در آن شرط است باید اطلاع دهد مثلاً اگر ظرف نجسى را براى استعمال خوردن و آشاميدن عاريه دهد، احتياط واجب آن است كه نجس بودن آن را به كسى كه عاريه مىدهد بگويد، همچنين اگر لباسى را براى نماز عاريه دهد.
مانعى ندارد خود بدهكار بدون اينكه شرطى در كار باشد مقدارى اضافه كند بلكه اين كار مستحب است.
عاريه را به دو صورت مىتوان انجام داد نخست اينكه براى آن صيغه فارسى يا عربى بخواند، مثلاً بگويد: «من اين مال را به تو عاريه مىدهم» و او هم قبول كند؛ ديگر اينكه بدون خواندن صيغه، مال موردنظر را به‌قصد عاريه در اختيار ديگرى بگذارد، او هم به آن قصد بگيرد.
اگر راه تشخیص باردارى منحصر به سؤال از بیمار است، در فرض مسئله مسئولیتی ندارد.
جعاله ممکن است با شخص غير معيّن صورت گيرد که به آن جعاله عام گویند مثلاً، بگويد: اگر طبيبى بيمارى فرزندم را علاج کند، فلان مقدار خواهم داد. يا با شخص معيّن که به آن جعاله خاص گویند مثل‌اینکه به غوّاصى بگويد: اگر فلان جنس غرق‌شده مرا از دريا بيرون آورى، هزار تومان به تو می‌دهم؛ که در هر دو صورت جعاله صحيح است.
در وام‌های قرض‌الحسنه مالک می‌شود
آرى بعد از حکم حجر متعلّق به طلبکاران است
چنانچه شخصی که حجامت می کند طبق نرخ ثابتی که از همه می گیرد درآمد داشته باشد آن شغل کراهت ندارد.
كسى كه چيزى را عاريه داده هر وقت بخواهد مىتواند آن را پس بگيرد، عاريه گيرنده نيز مىتواند آن را پس دهد.
عامل می‌تواند عمل را ناتمام بگذارد، ولى اگر ناتمام گذاردن عمل سبب ضرر و زيان جاعل شود بايد آن را تمام کند و درصورتی‌که تمام نکند ضامن است، مثلاً اگر به طبيب بگويد اگر چشم مرا عمل کنى فلان مقدار به تو می‌دهم و او جراحى را شروع کند، چنانچه ناتمام گذاردن آن باعث معيوب شدن چشم گردد حقّى بر جاعل ندارد و ضامن ضرر و زيان او نيز هست.
عاريه دادن چيز غصبى و چيزى كه مال انسان است ولى منفعت آن به ديگرى واگذارشده صحيح نيست، مگر اينكه صاحب حق راضى شود و اجازه دهد.
