جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در شرایط فعلى شرکت آن‌ها بهتر و گاهى لازم است.

در جماعت چند چيز بايد رعايت شود:1. نبودن حائل‏2. بلندتر نبودن جاى ايستادن امام از مأموم‏3. نبودن فاصله میان امام و مأموم‏4. مأموم جلوتر از امام نايستد

امام جماعت بايد بالغ و عاقل و عادل و حلال‌زاده و شيعه دوازده‌امامی ‌باشد و قرائت را صحيح بخواند و اگر مأموم مرد است امام هم بايد مرد باشد، ولى امامت زن براى زن مانعى ندارد و هر انسانى حلال‌زاده است خواه مسلمان يا غیرمسلمان، مگر اینکه خلاف آن ثابت شود.

در موقع قيام نبايد بدن و پاها را حركت دهد و به طرفی خم شود يا به‌جايى تكيه كند، ولى اگر از روى ناچارى باشد مانعى ندارد.

فردي که براثر ناتواني روي صندلي نماز می‌خواند اگر می‌تواند هنگام سجده روي ميز سجده کند و لازم نيست شرايط ديگر سجده مانند گذاشتن نوک پا بر زمين را رعايت کند و اگر نمی‌تواند بر ميز سجده کند مهر را بالا بياورد و سر را بر روي مهر بگذارد. چنين فردي اگر با کفش نماز بخواند باطل نيست ولي بهتر است آن را بيرون آورد. ضمناً اگر می‌تواند قسمتي از نماز را ايستاده بخواند واجب است آن مقدار را بايستد و بقيه را بنشيند.

در سجده واجب قرآن، لازم است مواضع هفت‌گانه بر روی زمین قرار بگیرد و بايد پيشاني را بر چيزي بگذارد که سجده نماز بر آن جایز است بنا بر احتياط واجب، همچنين ستر عورت و غصبي نبودن را رعايت کند، (البته رعایت حجاب کامل برای زنان در این سجده درجایی که نامحرم نمی‌بیند واجب نیست) ولي ساير شرايطي که در نماز لازم است در اين سجده واجب نيست، هم‌چنین روبه‌قبله بودن نیز شرط نیست، هرچند بهتر است روبه‌قبله باشد.

هرگاه بعد از ركوع يا سجود بداند ذكر واجب را گفته امّا نمی‌داند با شرايط و به‌طور صحيح انجام داده يا نه به شک خود اعتنا نكند.

در قضاى سجده و تشهّد فراموش‌شده تمام شرايط نماز مانند طهارت و قبله و شرط‌های ديگر لازم است و بايد بلافاصله بعد از نماز انجام دهد و در تشهّد فراموش‌شده لازم نیست سلام داده شود.

عمل كردن به عهد مانند نذر واجب است به شرط اين كه صيغه عهد را بخواند، مثلًا بگويد: با خدا عهد كردم كه فلان كار خير را انجام دهم امّا اگر صيغه نخواند، يا آن كار شرعاً مطلوب نباشد عهد او اعتبارى ندارد.

نذر در صورتى صحيح است كه از انسان بالغ و عاقل صورت گيرد و از روى اختيار و قصد باشد، بنابراين نذر از روى اجبار، يا به واسطه عصبانى شدن و از دست دادن اختيار، صحيح نيست.

كسى كه قسم ياد مى كند بايد بالغ و عاقل باشد و اگر درباره مال خود قسم می خورد باید سفیه نباشد،همچنین حاكم شرع او را از تصرّف در اموالش منع نكرده باشد و از روى قصد و اختيار قسم بخورد، بنابراين قسم خوردن و ديوانه و كسى كه مجبورش كرده اند درست نيست، همچنين اگر در حال عصبانى بودن، بدون اراده و قصد قسم بخورد.

1- كارى را كه براى انجام آن قسم مى خورد بايد حرام و مكروه نباشد و كارى را كه قسم بر ترك آن مى خوردواجب و مستحب نباشد و اگر براى انجام كار مباحى قسم مى خورد بايد ترك آن در نظر مردم بهتر از انجامش نباشد، همچنين اگر قسم براى ترك كار مباحى مى خورد بايد انجام آن در نظر مردم بهتر از تركش نباشد.2-عمل كردن به قسم براى او ممكن باشد.