مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

با فوت نذرکننده، عمل به نذر وى واجب نیست.

فقط در صورتی که عین را نذر کرده و حاجت گرفته است باید ادا نمایند.

هرگاه امانت‌دار بميرد، يا ديوانه شود، وارث يا ولی او بايد هر چه زودتر به صاحب‌مال اطّلاع دهد، يا امانت را به او برساند.

ولىّ دم در این صورت امام و حاکم شرع است.

تعیین نوع دیه به اختیار کسانى است که مى خواهند دیه را به صغیر بپردازند.

توبه کافی نیست و باید رضایت صاحبان خون را بدست آورد. هرچند از طریق پرداخت دیه باشد. ‌

در موارد ضرورت اشكالى ندارد.

چنانچه زن در حيات شوهر، طبق عرف و عادت مى‌توانسته مهريّه‌اش را از شوهرش بگيرد، مستطيع بوده و بايد از تركه او برداشته شود و به نيابت از او حج بجا آورند؛ و چنانچه نمى‌توانسته، مستطيع نبوده است.

استجازه كردن لازم نيست؛ ولى اگر استجازه كند و اجازه دهند و ساير شرايط را داشته باشد مستطيع مى‌شود و در فرض عدم استجازه اگر برود صحيح است ولى كار خلافى كرده است.

الف) درصورتی‌که توافق نکنند بین آن‌ها که صلاحیت‌دارند قرعه‌کشی می‌کنند و در قرعه‌کشی فرقی میان فرزند دختر و پسر نیست و اگر آن شخص وصی داشته باشد نظر وی مقدم است. ب) آری؛ می‌توانند به‌عنوان ارث تقسیم کنند و می‌توانند در صورت رضایت همه ورثه برای میت خود کسی را به حج بفرستند مشروط بر این‌که سهم صغیر را بپردازند. ج) درصورتی‌که با موافقت بقیه رفته مدیون نیست.

الف: بايد براى پدر يا مادر كه از فيش آن‌ها استفاده مى‌كند حج بجا آورد؛ مگر این‌که با ورثه توافق كند كه براى پدر يا مادر حج ميقاتى خريدارى كند و براى خود حج واجب بجا آورد.ب: حج او صحيح و كفايت از حج واجب مى‌كند، ولى اوّلا گناه كرده و ثانیاً بايد تمام پول فيش را به قيمت روز برگرداند تا ورثه درباره حج پدر يا مادر اقدام كنند.

هرگاه كسى نذر كند اگر فلان حاجتش روا شد حج بجا آورد و قبل از روا شدن آن از دنيا برود، قضاى نذر لازم نيست؛ امّا اگر بعد از روا شدن حاجت و درحالی‌که مى‌توانسته به حج رود، از دنيا برود، بايد ورثه او آن را قضا كنند، يا براى او اجير بگيرند و احتياط آن است كه پول آن را با رضايت ورثه (اگر همه كبير باشند) از اصل تركه بردارند.