هرگاه يكى از اعضاى وضو قبلاً نجس بوده و بعد از وضو شك كند كه آن را پيش از وضو آب‌کشیده يا نه؛ وضوى او صحيح است، ولى بايد براى نماز آن را آب بكشد و اگر چيزى با آن ملاقات كرده تطهير كند.
هرگاه عضوى از بدن میت ملاقات با نجس كرده باشد، بايد پيش از آن كه آن را غسل بدهند آب بكشند و احتياط مستحب آن است كه تمام بدن میت را پيش از شروع غسل از نجاست بشويند.
تفاوت در نص است؛ با توجّه به روايات، اگر نجاست لباس يا بدن را فراموش کند، بايد نماز را اعاده کند. ولي اگر نجاست چيزي مانند فرش را فراموش کند و بدن يا لباس مرطوب با آن ملاقات کند، چون علم به سرايت نجاست پيدا نمی‌کند، نماز صحيح است (با توجّه به اینکه طهارت از نجاست، شرط علمي است نه واقعي).
هرگاه نجس بودن چیزى را فراموش کند و بدن یا لباسش با رطوبت به آن ملاقات کند و نماز بخواند بعد یادش بیاید نماز او صحیح است، همچنین اگر بدنش با رطوبت به چیزى که نجس بودن آن را فراموش کرده ملاقات کند و بدون آنکه خود را آب بکشد، غسل کند، غسل و نمازش صحیح است.
