هرگاه زن ظاهراً از خون نفاس پاك شود و احتمال دهد كه در باطن خون وجود دارد، بايد با كمى پنبه خود را امتحان كند و اگر پاك بود غسل كند و عبادت هاى خود را انجام دهد.
در صورتی که نیاز عرفی به خانه داشته باشند مستطیع محسوب نمی شود.
چنانچه زوجه بدون عذر شرعى از تمكين خوددارى كند و از اين جهت نفقه او قطع گردد و در عسر و حرج قرار گيرد نمىتواند درخواست طلاق كند.
در فرض مساله، حکم زناى به عنف که اعدام است در مورد زن جارى نمى شود، فقط حد دارد (رجم یا جلد به اختلاف موارد).
تفحّص درباره ديگران جايز نيست؛ مگر این‌که مسئله به‌صورت گسترده درآيد و سبب آلودگى اجتماع شود.
هرگاه زن روزه‌دار شوهر روزه‌دار خود را وادار به جماع نمايد فقط يك كفّاره بر او واجب است و لازم نيست كفّاره شوهر را بدهد
هرگاه روزه‌دار در ماه رمضان با همسر خود كه روزه‌دار است جماع كند چنانچه او را اکراه (اکراه آن است که زن را تهدید کنند که اگر تمکین نکند کتک می‌خورد) كرده باشد بايد كفّاره روزه خود و همسرش، هر دو را بدهد و قضا بر هر دو واجب است؛ و اگر او راضى شده، بر هرکدام يك كفّاره واجب می‌شود.
قدر مسلّم از نشوز و عدم تمکین که موجب سلب حقّ نفقه می‌شود عدم تمکین در برابر تمتّعات جنسی است؛ بنابراین بنابر احتیاط واجب نفقه در فرض بالا یعنی خروج از منزل، ساقط نمی‌شود (البته اگر منجر به عدم تمکین شود نفقه ساقط است)
در فرض سؤال غسل باطل نمی شود و اگر تحفظ کرده باشد نماز صحیح است.
در فرض سؤال تجدید غسل لازم نیست و در استحاضه قلیله اگر خونی نبیند تجدید وضو نیز لازم نمی باشد.
اگر مشهور باشد احتیاط واجب است و در موارد خطر و احتمال جدی تکرار بهتر است طلاق دهد.
اگر خون یا لکه، در ایام عادت باشد حیض حساب کند و روزه را ترک کند و اگر اینطور نیست استحاضه محسوب می گردد. ضمنا چنانچه بعداً اگر روشن شد که حیض است روزه را قضا کند.
در فرض سؤال، باید بنا را بر پاکی بگذارد و روزه او صحیح است.
