مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که نشر آن اخبار موجب امربه‌معروف و نهى از منکر و مبارزه با فساد باشد، هیچ اشکالى ندارد.

چنانچه این امر براثر سهل‌انگاری بوده باشد و سبب تضییع حقّى گردد، خبرنگار مسئول است، ولى اگر از قبیل اشتباهاتى است که به‌هرحال براى غیر معصومین پیش می‌آید، خبرنگار مسؤولیتی ندارد. امّا چنانچه سبب ضرر و زیان شود، باید از عهده ضرر و زیان برآید; زیرا در ضررهاى جانى و مالى، عمد و خطا هر دو مسؤولینت آفرین است. با این تفاوت که عمد مجازات هم دارد; ولى خطا مجازات ندارد.

خبرنگار مسئول نیست؛ ولی براى حفظ حیثیت خود باید واقعیت را فاش کند.

توسّل به تهمت و دروغ و مانند آن، در شأن خبرنگاران مسلمان و متعهّد نیست.

نام این کار را نمی‌توان رشوه گذاشت؛ بلکه حق‌الزحمه‌ای است که در مقابل کار مثبت و مفید و مشروع پرداخت می‌شود و لذا این کار براى دهنده و گیرنده حق‌الزحمه اشکالى ندارد.

استخبارات به معناى جستجوگرى و کارهاى اطلاعاتی است و اکنون در کشورهاى عربى این واژه درباره وزارت اطلاعات به کار می‌رود. ولى خبرنگارى اشاره به شرح حوادثى است که آشکارا در سطح جامعه رخ می‌دهد.

حتّى الامکان باید براى هر کارى از صداقت بهره گرفت که هم به شرع نزدیک‌تر است و هم به عقل.

تفسیر و تحلیل اخبار که سبب بهره‌گیری صحیح و پرهیز از سوءاستفاده می‌شود، نه‌تنها جایز بلکه گاه واجب است.

ازآنچه موجب تضعیف نظام، یا تشویش اذهان عمومى است باید پرهیز شود و می‌توان آنچه را مفید و یا حداقل فاقد ضرر است، منتشر ساخت.

درصورتی‌که هدف مشروع و مثبتى در این کار دنبال شود مانعى ندارد.

در فقه اسلامى اصطلاح خاصی براى این دو موضوع نیست. اگر در کلمات فقها به کار رود، مراد همان معنى عرفى است. خبر واقعیتی را بیان می‌کند، ولى تبلیغ به‌منظور ترغیب و تشویق به چیزى یا کارى صورت می‌گیرد.

استفاده از چهره زنان بی‌حجاب و بدحجاب، در شأن جمهورى اسلامى نیست.

اگر موجب ضرر و زیانى بر مسلمین نگردد، مانعى ندارد.

بازى کردن در نقش کفّار به‌منظور اهداف آموزنده مانعى ندارد ولى مکالمات محرّک و شهوت‌انگیز جایز نیست.

درصورتی‌که برای شرکت در مسابقه وجهی نپردازند و مسابقه مربوط به کار مشروعی باشد اشکال ندارد.