چنانچه درب اتاق قفل نباشد، خلوت با اجنبیّه صدق نمی‌کند.
چنانچه فرزند با نهى پدر و مادر سفر نمايد به‌طوری‌که مايه اذيّت آنها شود، بايد نماز را بنا بر احتیاط واجب تمام بخواند.
در صورتى كه شخص مهاجم او را هُل داده، يا سبب جراحت، يا سقوط از بلندى شده، او مسئول است، ولى اگر خودش براى نجات خود چنين كارى كرده، ديه يا قصاص بر كسى نيست؛ هر چند مهاجم تعزير شديد دارد و این که در فرض فوق چنانچه راه فرار منحصر در آنچه انتخاب كرده بوده یا نه از نظر ديه فرقى نمىكند، ولى از نظر تعزير تفاوت دارد.
در مواردى كه جرم حاصل نشده، و اثر اضطراب موقّتى بوده، حاكم شرع مىتواند، مجرم را به خاطر انجام افعال مزبور تعزير كند. و در مواردى كه آثار اضطراب به صورت لرزش و مانند آن باقى مانده، در بعضى از موارد ديه، و در بعضى موارد ارش دارد. و در مواردى كه جنايت به صورت ناقص وارد شده، ديه خاص خود را دارد. و اگر هزينه ضرورى درمان بيش از ديه باشد، مجنىّ عليه مى تواند مازاد را از جانى بگيرد.
منظور حاكم شرع است و اگر قاضى محكمه مجتهد باشد، يا مأذون در اين گونه امور نيز باشد، حقّ تعيين تعزير را از نظر كيفيّت و كميّت به تناسب ميزان جرم دارد.
وسواس در غسل مانند وضو، باعث اسراف می‌شود و حرام است ولی غسل صحیح است.
مرد گناه كرده و مستحقّ تعزير است؛ لكن در فرض مسأله ضامن ديه آن زن نيست.
اين گونه پدران بايد ديه بپردازند، و مى دانيد كه ديه بسيار سنگين است و مى تواند كيفر مهمّى محسوب شود، اگر حاكم شرع تشخيص دهد كه اين امر گسترش پيدا كرده، مى تواند علاوه بر اين، تعزير سنگينى كند، البتّه اگر طفل به صورت جنين باشد، در هيچ حال قصاص ندارد و تنها ديه دارد.
سقط جنین جايز نيست و در فرض مسأله ديه بر عهده طبيب است و كسانى كه در اين كار معاونت كردهاند در برابر ديه مسئول نيستند؛ ولى چون معاونت در حرام كردهاند تعزير مىشوند.
در موقع تخلّى بايد روبه‌قبله يا پشت به قبله نباشد و برگرداندن عورت به‌تنهایی كافى نيست، امّا اگر بدن روبه‌قبله يا پشت به قبله نباشد، احتياط واجب آن است كه عورت را روبه‌قبله يا پشت به قبله نكند.
در فرض سؤال زن می‌تواند چنین شرطی در ضمن عقد بنماید و هرگاه زن در عقد شرط كند كه شوهر او را از فلان شهر بيرون نبرد، مرد نمی‌تواند او را از آن شهر بيرون ببرد مگر با رضايت او.
قیم نمی تواند از طرف دخترانی که به حد رشد اقتصادی نرسیده اند رضایت دهد و خود آنها نیز در چنین شرایطی رضایتشان مقبول نیست و در این گونه موارد شخص متهم می تواند دیه بپردازد و آزاد شود و نگه داشتن او در زندان برای این مدت طولانی جایز نیست.
هرگاه زنى يقين پيدا كند كه شوهرش در سفر فوت كرده و عدّه وفات نگه دارد سپس شوهر كند، بعد شوهرش از سفر برگردد بايد از شوهر دوم جدا شود و به شوهر اوّل حلال است، ولى اگر شوهر دوم با او نزديكى كرده باشد زن بايد عدّه نگه دارد (عدّه وطی به شبهه) و احتياط واجب آن است كه شوهر دوم مهر او را مطابق آنچه با او قرارداده بپردازد و اگر مهرالمثل بيشتر است آن را بپردازد.
درصورتی‌که عدّه طلاق رجعی باشد بیرون کردن او جایز نیست و مانند دو محرم می‌توانند باهم زندگی کنند.
منظور اين است كه حاكم شرع او را مجبور مىكند كه نفقه زن را بپردازد و هرگاه ترتيب اثر ندهد او را تعزير كند.
