هرگاه شخصى از روى سهو، يا جهل و ندانستن مسئله، نماز طواف واجب را ترك كند، در صورت امكان بايد برگردد و نماز را پشت مقام بجا آورد و اگر برگشتن براى او مشقّت دارد، نائب گرفته تا برای او نماز را بخواند و اگر امکان نداشت هر جا كه هست نماز را بجا آورد؛ حتّى اگر در وطن خود باشد.
اگر كسى نمى‌داند كه قرائت نمازش درست نيست و در نادانى خود معذور باشد، نمازش صحيح است و اعاده ندارد؛ امّا اگر مقصّر بوده، لازم است پس از درست كردن قرائت، نمازش را اعاده كند؛ وگرنه معصيت كرده است.
اگر محاذات را نداند بايد از اهل اطّلاع مورداطمینان بپرسد و اگر نتواند مكان محاذات را تشخيص دهد، قبل از رسيدن به محلی كه احتمال مى‌دهد محاذات باشد بنا بر احتياط با نذر محرم مى‌شود.
حاجى مخيّر است كه براى تقصير موى سر را كوتاه كند يا موى صورت را؛ و اگر در سروصورت هيچ مويى ندارد آهسته تيغ را به سر مى‌كشد و مقدارى از ناخن را مى‌گيرد و اگر ناخن هم نداشت، كافى است تيغ را آهسته به سر بكشد و اين حكم در مورد عمره تمتّع و عمره مفرده نيز جارى است.
هرگاه طواف مستحب را رها كند و دنبال كارى برود (خواه ضرورى باشد، يا غیرضروری) هنگامی‌که بازمی‌گردد مى‌تواند از همان‌جا كه رها كرده ادامه دهد؛ خواه نصف آن را بجا آورده باشد، يا نه.
هرگاه از روى عمد قبل از غروب آفتاب از عرفات كوچ كند و بازنگردد، گناه كرده و بايد يك شتر در منى (و احتیاطاً در روز عيد) قربانى كند (و اگر نتواند شتر قربانى كند، بايد هيجده روز روزه بگيرد) و درهرصورت حجش صحيح است و اگر قبل از غروب آفتاب دوباره به عرفات بازگردد و تا غروب در انجام بماند و سپس كوچ كند، كفّاره‌اى بر او واجب نيست.
اگر به خاطر عذرى، يا بدون عذر و از روى عمد، قربانى را از روز سيزدهم تأخیر انداخت واجب است تا آخر ذی‌الحجه آن را انجام دهد و اگر انجام نداد، بايد نايب بگيرد كه در سال بعد در همان ايّام عيد و در همان‌جا انجام دهد و درهرحال حج او باطل نيست.
هرگاه بدون عذر شرعى قبل از طلوع فجر از مشعر كوچ كند و به منى رود، اگر جاهل باشد چيزى بر او نيست و اگر از روى عمد باشد گناه كرده و بايد يك گوسفند كفّاره دهد؛ ولى حج او صحيح است؛ امّا مى‌تواند كمى قبل از طلوع آفتاب از مشعر به سمت منى حركت كند، ولى قبل از طلوع آفتاب از وادى محسّر (در انتهاى منى) عبور ننمايد.
سعى از اركان است و اگر كسى عمداً سعى در حج را ترك كند و به‌موقع آن را جبران ننمايد، حج او باطل مى‌شود. حج را احتیاطاً تمام كند و بايد سال آينده دوباره حج را به‌جا آورد.
اگر كسى آگاهانه و از روى عمد احرام را تا زمان فوت وقوف عرفات و مشعر ترك كند، حج او باطل است.
كسى كه از روى جهل و نادانى طواف عمره تمتع را ترك كند، «حج» او مبدّل به «اِفراد» مى‌شود و بنا بر احتياط واجب بعدازآن عمره مفرده به‌جا مى‌آورد و سال بعد حج تمتّع را اعاده مى‌كند و احتياط مستحب آن است كه يك شتر به‌عنوان كفّاره قربانى كند.
اگر براثر جهل به مسئله طواف را ترك كند و به وطن خويش بازگردد، باید حج را اعاده نمايد و اگر طواف عمره بوده قربانى واجب نيست، ولى اگر طواف حج بوده احتياط واجب آن است كه قربانى كند.
اگر سعى را سهواً از مروه شروع كند، هر وقت فهميد بايد اعاده نمايد و درصورتی‌که در بين سعى بفهمد، چنانچه آن دور را كه از مروه شروع كرده ناديده بگيرد و بقيّه را تكميل كند تا این‌که هفت دور به مروه خاتمه يابد، سعى او صحيح است.
اگر از يكى از جمرات سه سنگ يا كمتر ترك كرده، فقط همان را تكميل مى‌كند و چيز ديگرى بر او واجب نيست.
هرگاه در عدد سنگ‌هایی كه زده شك كند، بنا را بر كمتر مى‌گذارد و آنچه را كه شك دارد بجا مى‌آورد و اگر بعد از اتمام رمى، يقين كند كه كمتر بجا آورده، چنانچه موالات به هم نخورده باقيمانده را بجا مى‌آورد و اگر موالات به‌هم‌خورده، احتياط آن است كه آن را تكميل كند و سپس از نو هفت سنگ بزند، مگر این‌که چهار سنگ زده باشد كه در اين صورت فوت موالات ضررى ندارد و آن را تكميل مى‌كند.
