مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در چنین صورتى احتیاط اجتناب است.

این کار را به‌قصد رجاء (یعنی به امید رسیدن به ثواب) انجام دهند.

باید با همان نماز بخواند.

نماز باطل نیست.

در شش صورت اگر بدن یا لباس نمازگزار نجس باشد نماز او صحیح است: 1 ـ درجایی که به‌واسطه زخم یا جراحت و دمل، لباس یا بدن به خون ‌آلوده ‌شده باشد. 2 ـ درجایی که خون موجود در لباس کمتر از درهم باشد (درهم تقریباً به‌اندازه‌ی ‌یک «بندانگشت» اشاره است). 3 ـ هرگاه لباس‌های کوچک مانند جوراب و عرقچین او نجس باشد. 4 ـ محمول متنجّس. 5 ـ لباس زنى که پرستار بچه است. 6 ـ درجایی که ناچار است با بدن یا لباس نجس نماز بخواند. مثلاً درجایی گرفتارشده که لباس او نجس است و قابل‌تبدیل نیست یا وقت براى تطهیر آن تنگ است در اینجا از باب ضرورت نماز در لباس نجس صحیح است.

هرگاه در بدن یا لباس نمازگزار خون زخم یا جراحت یا دمل باشد اگر به‌گونه‌ای است که آب کشیدن بدن یا لباس، کار مشکلى است تا وقتی‌که زخم یا جراحت و دمل خوب نشده می‌تواند با آن نماز بخواند، همچنین است چرکى که با خون بیرون می‌آید، یا دوایى که روى زخم می‌گذارند و نجس می‌شود، ولى اگر زخم به‌زودی خوب می‌شود و شستن خون آن از لباس یا بدن آسان است باید آن را آب کشد.

قسمتی از لباس يا بدن كه با زخم فاصله دارد اگر با آن نجس شود بايد آب ‌کشیده شود، مگر جاهايى كه به‌طورمعمول خون از زخم به آنجا سرايت می‌کند.

هرگاه به‌آسانی می‌تواند زخم را پانسمان كند و از سرايت خون به ساير قسمت‌های بدن يا لباس جلوگيرى كند بايد اين كار را انجام دهد.

نمازخواندن با آن مشکل است.

اگر چند زخم در بدن وجود دارد و به‌طوری نزدیک هم است که یک زخم حساب می‌شود تا وقتی‌که همه خوب نشده است نمازخواندن با آن‌ها اشکال ندارد، ولى اگر به‌اندازه‌ای از هم دور است که هرکدام‌یک زخم حساب می‌شود، هرکدام خوب شود باید بدن و لباس را از خون آن آب بکشد.

درصورتی‌که زخم ها در خارج بوده باشد، نمازخواندن مانعى ندارد و ملحق به قروح (زخم ها) و جروح (جراحت‌ها) است ولى اگر زخم، داخل باشد و خون بیرون آید، نمازخواندن با آن اشکال دارد؛ مگر در مواردى که عسر و حرج داشته باشد.

اگر نتواند خون‌ها را بشوید و نیز خون در اعضای وضو نیست، به همان صورت وضو بگیرد و نماز را بخواند و اگر جراحت در اعضای وضو باشد، به‌صورت جبیره ای وضو بگیرد.

از موارد معفو نجاست بدن و لباس نمازگزار، خون كمتر از یک‌درهم (تقریباً به‌اندازه یک بندانگشت اشاره) در لباس يا بدن نمازگزار است؛ به‌شرط اين‏كه از خون حيض يا نفاس یا استحاضه یا خون سگ یا خوك یا مردار یا حيوان حرام‌گوشت یا خون كافر نباشد (بنا بر احتیاط واجب).

هرگاه خون در چند جاى لباس يا بدن پراكنده باشد اگر مجموع آن كمتر از درهم (تقریباً به‌اندازه‌ی یک‌بندانگشت اشاره) است براى نماز ضررى ندارد.

هرگاه لباس داراى آستر است اگر خون به آستر نیز سرایت کند هرکدام خون جداگانه‌ای حساب می‌شود، ولى در پارچه اگر زیاد ضخیم نباشد و از یک‌طرف به‌طرف دیگر سرایت کند، پشت‌وروى آن‌یکی محسوب می‌شود.