مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

نگاه كردن به آينه موجب كفّاره نمى‌شود، ولى مستحب است بعد از نگاه كردن لبّيك بگويد.

خروج زن از منزل در غیر واجبات (مثل تشرّف به حج واجب و مراجعه به دکتر)، منوط به اجازه شوهر است، مگر در مواردى که اگر به مجالس دینى و مساجد نرود، از اسلام دور می‌ماند و تعالیم لازمه اسلامى را فرانمی‌گیرد و اخلاق اسلامى را ترک می‌کند، یا در آن ضعیف می‌شود. در چنین شرایطى شرکت در مراسم مزبور براى بانوان مانعى ندارد، هرچند شوهر راضى نباشد.

نجس كردن مسجد حرام است، خواه زمين مسجد باشد و يا سقف و بام و طرف داخل ديوارها و احتياط واجب آن است كه طرف بيرون ديوار مسجد را هم نجس نكند، مگر آن‏كه واقف آن را جزء مسجد قرار نداده باشد.

عمل او طبق فتواى مرجع تقليدش درست بوده است و نيازى به قضا نيست.

مانعی ندارد.

کلی در معین حکم عین شخصى را دارد.

اگر مستند تنها اقرار باشد، محکوم را باز نمى گردانند، و اگر مستند علم قاضى باشد (از هر طریقى حاصل شود) بازگرداندن بعید نیست، ولى چون مساله از مصادیق تدرء الحدود بالشبهات است، احتیاط واجب ترک آن است.‌

با برنامه‌ریزی منظّم به هر دو امر بپردازید.

کل هزینه با بیت المال است.

اگر در زمان خاصی بیماری‌اش تخفيف پيدا مى‌كند، به‌گونه‌ای كه مى‌تواند در آن زمان طواف و نماز طواف را با وضو و بدنِ پاك به‌جا آورد، بايد اين اعمال را در آن زمان انجام دهد و اگر چنين وقتى ندارد، درصورتی‌که زحمت زيادى نداشته باشد، هر بار كه وضويش باطل شد تجديد وضو كند و اگر زحمت زياد دارد، براى طواف يك وضو و برای نماز هم يك وضو مى‌گيرد و اگر نماز طواف را بلافاصله بعد از طواف بخواند، همان وضوى اوّل كافى است و نايب گرفتن لازم نيست.

پول را به خریدار گوسفند بدهد و اگر دسترسی ندارد از طرف او به فقرا صدقه دهد.

هرگاه براى حج ثبت‌نام كند و پيش از آن‌که نوبتش فرارسد از دنيا برود، مستطيع نبوده و فيش حج او در صورت فوت متعلّق به ورثه است؛ مشروط بر این‌که جز از طريق نام‌نویسی قادر بر حج نبوده باشد. البته اگر ورثه بخواهند احتياط كنند، مى‌توانند حج ميقاتى به مبلغ كمترى براى او بگيرند، مشروط بر این‌که آن مرحوم صغيرى نداشته باشد، يا اگر صغير دارد از سهم كبير بردارند.

برای بار اول اشکال دارد و فقط باید به نیت خودش انجام دهد.

وصیتی است كه انسان سفارش كند بعد از مرگش كارهايى را انجام دهند (و آن را وصیت عهديه گويند) مانند وصیت‏هايى كه براى كفن و محل دفن و مراسم ديگر مى‏كنند.

جایز نیست، مگر در موارد ضرورت.