مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

سفر کردن مانعی ندارد.

واجب نيست روزه‌دار با فشار آوردن به خود از قى كردن خودداری كند، ولى اگر ضرر و مشقّتى نداشته باشد بهتر است جلوگيرى كند.

اگر در شب چيزى بخورد كه می‌داند در روز بی‌اختیار قى می‌کند روزه باطل نمی‌شود، ولى احتياط مستحب اين است كه چنين كارى نكند و اگر كرد، روزه را قضا نمايد.

در فرض سؤال؛ جانبازان و مانند آن‌ها که راه دیگری ندارند و هرگز بهبود نخواهند یافت مجاز هستند به همان شکل روزه‌بگیرند و انشاء الله روزه‌های آن‌ها صحیح است.

روزه او باطل است، هرچند به شکم نرسد.

صدق تنقیه نمی‌کند.

این کار جایز نیست.

استعمال شیاف‌ها براى معالجه اشكال ندارد، هرچند بهتر است استفاده نشود (کراهت دارد)، ولی احتياط واجب آن است كه از استعمال شیاف‌هایی كه براى تغذيه است خوددارى شود.

تنقيه (اماله كردن) با مايعات روزه را باطل می‌کند هرچند براى معالجه بيمارى و از روى ناچارى باشد، ضمناً استعمال پماد شامل اين حکم نمی‌شود و روزه را باطل نمی‌کند.

تنقیه (اماله کردن) به معنای داخل كردن داروى مايع در بدن، از طريق مخرج غائط با ابزار مخصوص می‌باشد.

احتیاط در جمع‌کردن بین نماز شکسته و کامل است

تا زمانی که در آنجا است شکسته بخواند.

هرگاه توقّف سى روز در يك محل نباشد كافى نيست، بنابراين اگر در جايى مثلاً بيست روز بدون قصد بماند سپس ازآنجا چند فرسخ دورتر رود و بيست روز ديگر بماند نماز او شكسته است.

هرگاه كسى می‌خواهد نه روز يا كمتر در محلی بماند بعد از گذشتن اين مدّت باز تصميم می‌گیرد نه روز يا كمتر بماند تا سى روز، بايد نماز را شكسته بخواند، از روز سى و يكم بايد نماز را تمام بخواند.

در فرض سؤال تفاوتی ندارد.