مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر چيزى را به‌زور در گلوى روزه‌دار بريزند، يا سر او را در آب فروبرند، روزه‌اش باطل نمی‌شود، ولى اگر مجبورش كنند كه خودش افطار كند، مثلاً به او بگويند اگر غذا نخورى ضرر جانى يا مالى به تو می‌زنیم و او براى جلوگيرى از ضرر، غذا بخورد روزه‌اش باطل مى‏شود.

اگر روزه‌دار سهواً يكى از كارهايى كه روزه را باطل می‌کند انجام‏ دهد و بعد به گمان اين‏كه روزه‌اش باطل‌شده دوباره يكى از آن‌ها را عمداً بجا آورد بنا بر احتياط واجب علاوه بر امساك آن روز، قضاى آن را نيز بجا می‌آورد، ولى كفّاره ندارد.

درصورتی‌که غیرازاین ممکن نباشد مانعی ندارد.

بگویند «اللهم اقض حاجتی هذا» و آن را تکرار کرده و هر بار نیت حاجتی خاص کنند.

نافله مغرب ارجح است و می‌تواند نماز غفیله را به هر دو نیت به‌قصد رجاء بخواند و امید است ثواب هر دو داده شود.

از نمازهايى كه به‌جا آوردن آن به اميد ثواب پروردگار خوب است نماز غفیله است در ركعت اوّل بعد از حمد به‌جاى سوره اين آيه را می‌خواند: «وَ ذَا النُّونِ اذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ انْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ فَنادى‏ فِى الظُّلُماتِ انْ لا اله إلَّاانْتَ سُبْحانَكَ انّى‏ كُنْتُ مِنَ الظَّالِمينَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِى الْمُؤمِنينَ» و در ركعت دوم بعد از حمد به‌جاى سوره اين آيه را بخواند: «وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إلَّاهُو وَ يَعْلَمُ ما فِى الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إلَّايَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ فِى ظُلُماتِ الْأرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا يَابِسٍ إلَّافى‏ كِتابٍ مُبينٍ» و در قنوت آن بگويد: «اللَّهُمَّ انّى‏ اسْئَلُكَ بِمَفاتِحِ الْغَيْبِ الَّتى‏ لا يَعْلَمُهَا إلَّاانْتَ انْ تُصَلِّىَ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ انْ تَفْعَلَ بِى كَذا وَ كَذا» و به‌جاى كلمه كذا و كذا حاجتهاى خود را گفته، سپس ادامه دهند: «اللَّهُمَّ انْتَ وَلِىُّ نِعْمَتِى‏ وَ الْقادِرُ عَلى طَلِبَتى‏ تَعْلَمُ حاجَتى‏ فَأَسْئَلُكَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمُ السّلامُ لَمَّا قَضَيْتَها لِى‏».

نماز غفیله بين نماز مغرب و عشا خوانده می‌شود و وقت آن بعد از نماز مغرب است تا موقعى كه سرخى طرف مغرب از بين برود.

تقدیم نافله ظهر و عصر از ظهر در روز جمعه مانعی ندارد.

به امید ثواب بخوانند.

خواندن نافله‌ها در غیر زمانی که وقت ادای آن‌هاست، باید به نیت قضا باشد و در موارد مشکوک به نیت «مافی الذمه» و منظور از مافی الذمه در مورد نوافل ماموربه واقعی است خواه قضا باشد یا ادا.

نافله صبح را می‌شود قبل از اذان خواند البته کسی که نماز شب می‌خواند نمی‌تواند نافله صبح را قبل از نماز شب بخواند ولی نوافل دیگر باید بعد از اذان خوانده شود.

مانعی ندارد ولی برای کسی که نماز شب را سر شب خوانده خلاف احتیاط است؛ و منظور از سر شب قبل از نصف شب است.

وقت نافله صبح پيش از نماز صبح است از طلوع فجر تا آشكار شدن سرخى در طرف مشرق و می‌تواند آن را بعد از نماز شب بلافاصله به‌جا آورد هرچند احتیاط آن است که نماز نافله نزدیک صبح باشد.

وقت نافله عشا بعد از تمام شدن نماز عشا است تا نصف شب و بهتر است بعد از نماز عشا بلافاصله خوانده شود.

وقت نافله مغرب بعد از نماز مغرب است تا موقعى كه سرخى طرف مغرب كه بعد از غروب آفتاب پيدا می‌شود از بين برود.