مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هرگاه وصى نتواند به‌تنهایی كارهاى ميّت را انجام دهد و نتواند از كسى كمك بگيرد حاكم شرع براى كمك او فردى را تعيين مى‏كند.

هرگاه همه يا قسمتى از مال ميّت در دست وصى تلف شود، چنانچه او در نگهدارى آن كوتاهى نكرده و برخلاف دستور ميّت رفتار ننموده ضامن نيست و الّا ضامن است.

هرگاه كسى را وصی خود كند و بگويد اگر او بميرد فلان شخص ديگر وصی من باشد اين وصیت صحيح است و اگر وصی اوّل بميرد وصی دوم جانشين او مى‏شود.

شخصى كه براى او وصیت شده بايد وجود داشته باشد، بنابراين اگر مالى را براى بچه‌ای كه ممكن است بعداً به وجود آيد وصیت كند اشكال دارد و احتياط آن است كه با ورثه صلح كنند.

اگر براى بچه‌ای كه در شكم مادر است وصیتی كند وصیت او صحيح است هرچند هنوز روح نداشته باشد، پس اگر زنده به دنيا آمد بايد آنچه را كه وصیت كرده به او دهند و اگر مرده به دنيا آيد وصیت باطل مى‏شود و آن مال به ورثه مى‏رسد.

درصورتی‌که وصیت‌نامه مطلق بوده و قید و شرطى در آن نباشد، شامل قیمومیت فرزندهایى که عقل کافى پیدا نکرده‌اند می‌شود.

ورثه بعد از اجازه نمى‏توانند از حرف خود برگردند، خواه قبل از فوت اجازه داده باشند يا بعدازآن بنابر احتياط واجب.

رضایت ورثه اول و عمل آن‌ها کافی است.

پدر نمی‌تواند آنچه را بر گردن پسر بزرگ‌تر است به گردن دیگری بیندازد مگر اینکه او راضی به این کار بشود در ضمن مشخص کنند چرا پسر کوچک‌تر کمتر ارث می‌برد درحالی‌که همه پسران در ارث مساوی هستند و پدر نمی‌تواند فرزندان را از ارث محروم کند.

اگر منظورتان نوه و نتیجه‌ای است که درراه است اشکالی ندارد

اين مصالحه درواقع نوعى وصیت است و تنها در ثلث اموالش نافذ است و بهتر اين است كه اگر آن دختر به شرايط عمل كرده از اين وصیت برنگردد.

كسى كه به‌قصد خودكشى، مثلاً زخمى به خود زده يا مادّه سمّى خورده، اگر درباره اموال خود وصیت كند، سپس بميرد، وصیت او صحیح نیست.

هرگاه كسى در مرضى كه با آن مرض از دنيا برود درحالی‌که کاملاً هوشیار باشد مقدارى از مالش را به كسى ببخشد و تحویل دهد و یا در معاملاتش تخفیف‌های جزئی یا کلی برای مشتری قائل شود صحیح است؛ هرچند احتیاط مستحب آن است که در زائد بر ثلث، با ورثه مصالحه شود.

درصورتی‌که از عقل و هوش كافى برخوردار باشند وصیت آن‌ها مانند افراد سالم در ثلث اموالشان صحيح است و فرقى بين بيمار و غير بيمار در اين قسمت نيست.

هرگاه در مرضى كه با آن از دنيا مى‏رود بگويد مقدارى به كسى بدهكار است چنانچه متّهم باشد كه براى ضرر زدن به ورثه اين اقرار را نموده است‏ بايد آن را از ثلث او حساب كنند و اگر متّهم نباشد از اصل مال مى‏دهند.