هرگاه فراموش كند كه مسافر است و نماز را تمام بخواند چنانچه در وقت يادش بيايد بايد شكسته به‌جا آورد و اگر بعد از وقت متوجّه شود قضا ندارد.
اگر اصلاً اين حكم را نمی‌دانسته كه وظيفه مسافر، نماز شكسته است و هنوز اين مسئله را نشنيده بود اگر به‌جاى نماز شكسته، نماز را تمام بخواند نماز او صحيح است.
اگر مسافر حکم را می‌دانست اما توجه نداشت که در حال سفر است و نماز را تمام بخواند، نماز او باطل است و اگر در وقت اطلاع پیدا کرد باید نماز را اعاده نماید و اگر بعد از وقت بود، باید قضا نماید.
اگر مسافر حکم را فراموش نماید و نماز را تمام بخواند نماز او باطل است و اگر در وقت اطلاع پیدا کرد باید نماز را اعاده نماید و اگر بعد از وقت بود، نماز را قضا نماید.
كسى كه می‌داند مسافر است و نماز را بايد شكسته بخواند اگر عمداً تمام بخواند نماز او باطل است و باید نماز را در صورت وسعت وقت، اعاده نماید و اگر وقت نماز گذشته است قضا نماید.
در هنگام مسافرت چنانچه شروط صدق مسافر حاصل گردد، نمازهای چهار رکعتی که عبارت‌اند از نماز ظهر، نماز عصر و نماز عشاء شکسته شده و به‌صورت دورکعتی خوانده می‌شود.
هرگاه مسافر در محلی توقّف كند ولى نمی‌داند مدّت توقّف او چند روز است بايد نماز را شكسته بخواند، امّا بعد از گذشتن سى روز بايد نماز را تمام بخواند، اگرچه مقدار كمى بعدازآن در آنجا بماند (اگر يك ماه از ماه‌های قمرى بماند كه كمتر از سى روز باشد نيز كافى است مثلاً از دهم اين ماه تا دهم ماه ديگر).
هرگاه كسى می‌خواهد نه روز يا كمتر در محلی بماند بعد از گذشتن اين مدّت باز تصميم می‌گیرد نه روز يا كمتر بماند تا سى روز، بايد نماز را شكسته بخواند، از روز سى و يكم بايد نماز را تمام بخواند.
هرگاه توقّف سى روز در يك محل نباشد كافى نيست، بنابراين اگر در جايى مثلاً بيست روز بدون قصد بماند سپس ازآنجا چند فرسخ دورتر رود و بيست روز ديگر بماند نماز او شكسته است.
درصورتی‌که عمداً این کار را نکنید اشکالى ندارد.
واجب نيست روزه‌دار با فشار آوردن به خود از قى كردن خودداری كند، ولى اگر ضرر و مشقّتى نداشته باشد بهتر است جلوگيرى كند.
اگر در شب چيزى بخورد كه می‌داند در روز بی‌اختیار قى می‌کند روزه باطل نمی‌شود، ولى احتياط مستحب اين است كه چنين كارى نكند و اگر كرد، روزه را قضا نمايد.
