اشكالى ندارد؛ ولى گاه آن را ترك كنيد تا تصوّر نشود جزء نماز است.
هرگاه پيش از تمام شدن ذكر واجب عمداً سر از ركوع بردارد نمازش باطل است و اگر سهواً باشد چنانچه پيش از خارج شدن از حال ركوع متوجّه شود بايد در حال آرامى بدن دوباره ذكر را بگويد و اگر بعدازآنکه از حال ركوع خارج شد متوجّه گردد، نمازش صحيح است.
هرگاه ذكر را قبل از رسيدن به حدّ ركوع و آرام گرفتن بدن بگويد بايد آن را بعد از آرام گرفتن اعاده كند، حتّى اگر عمداً اين كار را كند احتياط واجب اين است كه نماز را نيز بعداً اعاده نمايد.
در موقع ذكر واجب بايد بدن آرام باشد و براى ذكر مستحب نيز اگر آن را به‌قصد ذكر ركوع مىگويد آرام بودن بدن لازم است.
در ركوع واجب است ذكر بگويد، ذكر ركوع بنا بر احتياط واجب سه مرتبه «سبحان‌الله» يا یک‌مرتبه «سُبْحانَ ربی الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِهِ» است كه بايد به عربى صحيح گفته شود و مستحب است آن را سه يا پنج يا هفت مرتبه تكرار كند.
خم شدن بايد به‌قصد ركوع باشد، بنابراين اگر بدون اين قصد خم شود نمىتواند آن را ركوع حساب كند، بلكه بايد بايستد و به‌قصد ركوع خم شود.
كسى كه دست يا زانوى او با ديگران تفاوت دارد، مثلاً دستش خيلى بلند است كه اگر كمى خم شود به‌زانو مىرسد، يا زانويش خيلى پايين است چنين كسى بايد به‌اندازه معمول خم شود.
در هر ركعت بعد از قرائت، يك ركوع واجب است، يعنى بهاندازهاى خم شود كه اگر بخواهد كف دست‌ها را به‌زانو بگذارد بتواند، بلكه احتياط واجب آن است كه كف دست‌ها را بر زانو بگذارد.
تا به رکوع نرفته قیام متصل به رکوع محقق نمی‌گردد و باید برگردد.
بهتر است پاها به هم نزدیک باشند.
چنین چیزی در دستورات به ما نرسیده است.
به محل سجده نگاه کند بهتر است و مستحبات را تا آنجا که تطبیق می‌کند انجام دهد.
احتیاط آن است که به‌تدریج و به‌گونه‌ای که به‌زحمت نیافتد اعاده نماید.
نماز مستحبي را می‌توان نشسته خواند و به فتواي اخير ما لازم نيست هر دو رکعت را یک‌رکعت حساب کند، بلکه می‌تواند به همان اندازه اصلي بخواند. مثلاً هشت رکعت نماز نافله ظهر ايستاده را به‌صورت هشت رکعت نشسته بخواند
احتياط واجب آن است که شخصي که از ميت نيابت می‌کند کسي باشد که در انجام اجزاء و شرايط نماز معذور نباشد، مثلاً کسي که نشسته نماز می‌خواند نايب نشود، اما كسى كه با تيمّم يا جبيره نماز می‌خواند می‌تواند نيابت كند.
