مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در صورت ازدواج حقّ حضانت زن ساقط می‌شود خواه ازدواج دائم باشد یا موقّت، مگر این‌که مدّت ازدواج موقّت کم و کوتاه باشد و در خانه مراقب بچه‌ها باشد و ازدواج موقّت هیچ‌گونه تغییری در وضع ایشان ندهد که در این صورت ساقط نمی‌شود و هرگاه از شوهر دوّم طلاق بگیرد حقّ حضانت بازنمی‌گردد هرچند احتیاط مستحب آن است که زوج و زوجه در این مورد تراضى و تصالح کنند.

به مقدار خدمتی که به آن کودک می‌کند می‌تواند بردارد.

هرگاه كسى با زنی ازدواج نماید که دختر داشته باشد، می‌تواند آن دختر را براى پسر خود بگيرد.

در فرض سؤال قیّم مرتکب گناهی نشده و ضامن نیست.

زنى كه از راه نامشروع باردار شده، جايز نيست بچه‌اش را سقط كند و فرزند او حساب می‌شود فقط ارث از او نمی‌برد.

در فرض سؤال سود مناسب این مدت را به آن‌ها بدهند.

اگر بچه‌ای از آنان متولد شود و ندانند از نطفه حلال است يا حرام آن بچه حلال‌زاده است.

تصرف به‌اندازه نیاز مانعی ندارد.

هرگاه زن بگويد شوهر ندارم می‌توان حرف او را قبول كرد به‌شرط آن‏كه متّهم نباشد.

از قضیه شخصیه اطلاعی نداریم ولی به‌طورکلی نباید بچه‌های شیعه و اموالشان تحت نظر یک فرد وهابی بوده باشد.

هرگاه زن بگويد یائسه‌ام قبول ادّعاى او اشكال دارد مگر این‌که زن متهم نباشد و با قرائنی مانند سن زن و یا گفته طبیب تطبیق داشته باشد.

درصورتی‌که به تشخیص حاکم شرع، فرزند با حضانت پدر در معرض انحراف و فساد قرار می‌گیرد حقّ حضانت او ساقط می‌شود.

هرگاه با زنى ازدواج كند و كسى بگويد آن زن شوهر داشته ولى خودزن بگويد نداشته‌ام و شرعاً هم ثابت نشود بايد حرف زن را قبول كرد، ولى اگر فرد مورد اعتمادى تصديق كند كه شوهر داشته احتياط واجب آن است كه او را طلاق دهد.

اگر خوف انحراف بچه باشد، نباید بچه را به چنان مادرى سپرد.

هر دو مسئولیت دارند و در صورت بیماری والدین، فرزندان وظیفه‌دارند برای آن‌ها پرستار بگیرند و حق‌الزحمه آن را در صورت فقیر بودن والدین، فرزندان بدهند و اگر به‌جای پرستار خودشان اقدام کردند مانعی ندارد.