اگر پسر بزرگ ميّت نداند كه ميّت قضاى روزه بر ذمّه دارد يا نه واجب نيست براى او قضا بگيرد و اگر اجمالاً بداند مقدارى قضاى روزه بر ذمّه اوست بايد به‌اندازه‌ای كه يقين دارد به‌جا آورد و بيش از آن لازم نيست.
مرد حق ندارد زن دائمى خود را طورى ترك كند كه نه مانند زن شوهردار باشد نه بىشوهر، ولى واجب نيست هر چهار شب یک‌شب نزد او بماند، ولى اگر همسرهاى متعدد دارد بايد در ميان آنها از اين جهات با عدالت رفتار نمايد كه شرح آن در کتاب‌های مفصّل فقهى آمده است.
منشأ وسواس، ناآگاهي نسبت به مسائل شرعي است و تنها راه‌حل آن، آشنا شدن به احکام ديني و بی‌اعتنایی به وسواس است. وظيفه شما اين است که مانند ساير مردم متدين عادي عمل کنيد (هرچند به نظر خودتان کافي نباشد) و بيش از آن وظیفه‌ای نداريد. ما مسؤوليت اعمال شمارا بر عهده می‌گیریم. اگر با دقت به دستور فوق عمل کنيد ظرف مدت کوتاهي نجات می‌یابید. براي موفقيت شما در عمل به دستور فوق دعا می‌کنیم.
هرگاه قصد اقامت ده روز در آن محل کرده نماز و روزه او تمام است و هرگاه لااقل ماهی ده روز به مدت حداقل دو ماه، رفت و آمد مي کند باز نماز و روزه او تمام است و اگر در محلي يک سال يا بيشتر بماند يا در مدت حداقل دو ماه و کمتر از دو سال، حداقل سه روز در هفته در جايي بماند در آن محل نيز نماز و روزه تمام است.
زنى كه عقد دائم شده بنابر احتياط واجب نبايد بدون اجازه شوهر از خانه بيرون رود يا كارى در خارج خانه انتخاب كند (خواه اجازه لفظى باشد و يا از قرائن معلوم شود كه او راضى است) و جایز نیست بدون عذر شرعى از نزديكى كردن او جلوگيرى نماید. بر شوهر نيز واجب است كه غذا و لباس و منزل و لوازم ديگر را مطابق معمول (متعارف) براى او تهيّه كند (حتّى هزينه طبيب و دارو مانند آن) و اگر تهيّه نكند بنابر احتياط بدهكار او خواهد بود، خواه توانايى داشته باشد يا نه.
زنانى كه بچه شير می‌دهند خواه مادر بچه باشند يا دايه، اگر روزه گرفتن باعث كمى شير آنها و ناراحتى بچه شود روزه بر آنها واجب نيست، ولى براى هرروز همان كفّاره (يك مد طعام 750 گرم) گندم یا جو یا مانند آن واجب است، بعداً نيز بايد روزه را قضا كنند، امّا اگر روزه براى خودشان ضرر داشته باشد، نه‌روزه واجب است و نه كفّاره، ولى بايد بعداً روزه‌هايى را كه نگرفته‌اند قضا نمايند، البته اگر روزه برای خود زن ضرر داشته باشد و نتواند تا سال بعد قضا نماید، قضا نیز ندارد.
زنان بارداري که روزه براي حمل آنها ضرر دارد روزه گرفتن بر آنها واجب نيست، ولى كفّاره براي هرروز (یک مد طعام 750 گرم) گندم یا جو یا مانند آن بايد بدهند و بعداً قضای آن را به‌جا آورند، امّا اگر روزه براى خودش ضرر دارد روزه بر او واجب نيست كفّاره هم ندارد، ولى بعداً قضا می‌کند، البته درصورتی‌که روزه برای خود او ضرر دارد اگر نتواند تا سال بعد به‌جا آورد قضا ندارد.
دختران با تمام شدن نه سال قمري (8 سال و 8 ماه و 25 روز شمسي) بالغ می‌شوند، ولي چنانچه قادر بر انجام برخي از تکاليف مثل روزه نباشند، انجام آن براي آنها واجب نيست؛ و اگر تا ماه رمضان سال بعد قادر بر قضاي آن‌هم نباشند، قضا نيز ندارد، ولي براي هرروز بايد فقيري را سير کنند.
سختي کار مجوز افطار روزه نمی‌گردد و چنانچه بتواند، بايد ساعت کاري خود را تغيير دهد و يا در ماه رمضان کارهاي سبک‌تري انجام دهد. در غير اين صورت، تنها مجوز افطار اين است که در برخي روزها (مثلاً هفته‌ای 3-4 روز) قبل از ظهر به مقدار مسافت شرعي از شهر خارج و در آنجا افطار کند و برگردد و تا ماه رمضان سال آينده قضاي آن را بجا آورد.
روزه بر كسانى كه مبتلا به بيمارى استسقا هستند، يعنى زياد تشنه می‌شوند و توانايى روزه گرفتن را ندارند و يا براى آنها بسيار مشكل است واجب نيست، ولى بايد براى هرروز يك مد طعام كه در مسئله قبل به آن اشاره شد كفّاره بدهند و بهتر است كه بيش از مقدار ضرورت آب نياشامند و اگر بعداً بتوانند قضا كنند احتياط واجب قضا كردن است.
اشخاص وسواسى بايد به‌یقین و شک خود عمل نكنند بلكه مطابق اشخاص معمولى عمل كنند خواه يقين براى آنها حاصل شود يا نه و الا در بسيارى از موارد نمازشان باطل خواهد بود.
كسى كه اختيارش در سفر با ديگرى است مانند پسرى كه با پدر خود مسافرت مى‌كند، چنانچه بداند سفر پدرش هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند، حتّى اگر كسى را به‌اجبار به‌جايى می‌برند (مانند زندانى) و بداند مسافت او هشت فرسخ يا بيشتر است همين حكم را دارد، مگر اينكه احتمال عقلايى بدهد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از آنها جدا می‌شود و برمی‌گردد.
اگر در زمان خاصی بیماری‌اش تخفيف پيدا مى‌كند، به‌گونه‌ای كه مى‌تواند در آن زمان طواف و نماز طواف را با وضو و بدنِ پاك به‌جا آورد، بايد اين اعمال را در آن زمان انجام دهد و اگر چنين وقتى ندارد، درصورتی‌که زحمت زيادى نداشته باشد، هر بار كه وضويش باطل شد تجديد وضو كند و اگر زحمت زياد دارد، براى طواف يك وضو و برای نماز هم يك وضو مى‌گيرد و اگر نماز طواف را بلافاصله بعد از طواف بخواند، همان وضوى اوّل كافى است و نايب گرفتن لازم نيست.
وظيفه‌اش آن است كه اعمال مصدود يا محصور را انجام دهد، سپس در سال آينده حج بجا آورد.
اين شخص در حكم محصور است، ولى اگر می‌تواند نايب بگيرد اين كار از اعاده حج كفايت می‌کند و لازم نيست در سال آينده حج را مجدداً به‌جا آورد.
