اسرار هیچ مسلمانى را نمی‌شود افشا کرد; مگر در مواردى که مصلحت مهم‌تر در کار باشد.
خبرنگار هم طبق ضوابط امربه‌معروف می‌تواند عمل کند; درجایی که احتمال تأثیر وجود دارد و ضررى بر آن مترتّب نمی‌شود و منکر بودن آن مسلّم است، باید به وظیفه امربه‌معروف و نهى از منکر عمل کند. مگر این‌که شغل او (که به‌عنوان یک واجب کفایى عمل می‌کند) به خطر افتد; در این صورت می‌تواند این کار را به‌طور غیرمستقیم انجام دهد; یعنى به‌وسیله دیگران.
خبرنگار از طریق اطّلاع رسانى به افرادى که آماده انجام‌وظیفه در مورد این مبارزه هستند و همچنین از طریق افشاگرى در سطح جامعه، به‌ویژه اطّلاع رسانى درباره پیامدهاى سوء و اثرات زیان‌بار این تهاجم، می‌تواند غیرمستقیم کمک کند.
خبرنگاران شرایط خاصی دارند: وثاقت و امانت، هوش کافى براى فهم مطالب و حافظه قوى براى نگهدارى و حفظ مطالب و از همه مهم‌تر، بی‌نظری و حُسن نیّت و آلوده نکردن اخبار با سلیقه شخصى، ازجمله این شرایط است.
تا آنجایی که خبر به حدّ تواتر نرسد و محفوف به قرائن اطمینان‌بخش نباشد، باید آن را به‌صورت خبر محتمل ذکر کند; نه خبر قطعى.
درصورتی‌که نشر آن اخبار موجب امربه‌معروف و نهى از منکر و مبارزه با فساد باشد، هیچ اشکالى ندارد.
نام این کار را نمی‌توان رشوه گذاشت؛ بلکه حق‌الزحمه‌ای است که در مقابل کار مثبت و مفید و مشروع پرداخت می‌شود و لذا این کار براى دهنده و گیرنده حق‌الزحمه اشکالى ندارد.
توسّل به تهمت و دروغ و مانند آن، در شأن خبرنگاران مسلمان و متعهّد نیست.
