اگر يقين داشته باشد بدن به‌کلی از بين رفته و خاك شده است شكافتن قبر اشكالى ندارد، مگر در قبور امامزادهها و شهدا و علما و صلحا كه اگر سال‌ها بر آن بگذرد نيز نبش قبر آن‌ها جايز نيست.
جواز نبش قبر میّت در صورت غصبی بودن کفن تا زمانى است كه كفن قابل‌استفاده باشد ولى اگر تا آن زمان پوسیده‌شده و يا قابل‌استفاده نباشد، ديگر نبش قبر جايز نيست و بايد مثل يا قيمت آن را به صاحبش داد. البته در مورد زمين و يا كفنى كه قابل‌استفاده است اگر صاحب آن به پولش راضى شد اولياء ميّت بايد مبلغ را بپردازند مگر آنكه مالك بخواهد اجحاف كند كه در این‌گونه موارد نيز می‌توان نبش قبر كرد.
درصورتی‌که بدن میت متلاشی نشده باشد نبش قبر لازم است.
چنانچه هیچ‌کدام از این امور انجام‌نشده و میت تازه دفن شده و جسد متلاشی نشده است، قبر را نبش کنند و اعمال را انجام دهند و اگر بدن متلاشی‌شده کافی است نماز را بر قبر بخوانند و تکلیف دیگری ندارند.
نبش قبر او جایز نیست و باید قیمت آن را بدهند.
براى نبش قبر زمان خاصی مطرح نیست، زیرا بدن اشخاص و همچنین زمین‌ها متفاوت است؛ تنها در صورتى می‌توان نبش کرد که یقین به از بین رفتن تمام آثار بدن حاصل‌شده باشد.
در فرض سؤال، چون مورد مهم‌تری مطرح می‌باشد نبش قبر جایز است.
این کار بعد از دفن میت جایز نیست و نبش قبر مسلمان یعنى شکافتن قبر او حرام است، هرچند طفل یا دیوانه باشد و منظور از نبش قبر آن است که آن را طورى بشکافند که آثار بدن میّت ظاهر شود و اگر بدن ظاهر نشود اشکال ندارد، مگر این‌که موجب هتک و بی‌احترامی باشد.
گاهى میّت را در تابوتى قرار می‌دهند و دفن می‌کنند به‌طوری‌که اگر دربیاورند متلاشى نمی‌شود اين کار مشكلى ندارد؛ امّا اگر به شكل معمولى دفن شود كه اگر دربیاورند متلاشى می‌شود امانت‌گذاری میّت صحيح نيست و نمی‌توان نبش قبر كرد.
غسل دادن میّت مسلمان و کفن کردن او واجب است ولى دو گروه از این حکم مستثنا هستند: اوّل: «شهیدان راه خدا» یعنى کسانى که در میدان جهاد در راه اسلام، همراه پیامبر (صلی‌الله علیه وآله) یا امام معصوم (علیه‌السلام) یا نایب خاص او کشته‌شده‌اند، همچنین کسانى که در حال غیبت امام زمان (ارواحنا فداه) براى دفاع در برابر دشمنان اسلام کشته می‌شوند، خواه مرد باشند، یا زن، بزرگ باشند و یا کودک، در این‌گونه موارد غسل و کفن و حنوط واجب نیست، بلکه باید آن‌ها را باهمان لباس‌هایشان بعد از خواندن نماز دفن کنند. دوّم: کسانى که قتل آن‌ها به‌عنوان قصاص یا حدّ شرعى واجب شده است و حاکم شرع به آن‌ها دستور می‌دهد مراسم غسل میّت را خودشان در حال حیات انجام دهند و سه غسل را طبق رساله علمیّه به جا آورده، سپس دو قسمت از قسمت‌های سه‌گانه کفن را یعنى لنگ و پیراهن را می‌پوشند و مانند میّت حنوط می‌کنند و بعد از کشته شدن، قطعه سوم را بر آن‌ها می‌پوشانند و نماز بر آن‌ها خوانده و به همان حال دفنشان می‌کنند و لازم نیست خون را از بدن و کفن آن‌ها بشویند، حتّى اگر براثر ترس و وحشت خود را نجس کنند، تکرار غسل لازم نیست.
هرگاه صاحب حقّ از صمیم دل گذشت کند، ذمّه میّت برى می‌شود; ولى اگر بستگان میّت می‌دانند که صاحب حقّ در اثر حیا یا اجبار چنین گفته، باید رضایت او را تحصیل کنند.
