هرگاه بیماری هر دو مشابه باشد مانعی از ازدواج آنها نیست و الا اگر متفاوت باشد تنها در صورتی که بتوانند با استفاده از وسایلی از سرایت جلوگیری کنند جایز است و در غیر اینصورت جایز نیست.
الف- صحیح است. ب- اگر بزرگترهای فامیل ازدواج را به مصلحت دختر بدانند عقد صحیح است.
درصورتی‌که مصلحت ايجاب كند اين كار لازم است.
اگر به مرحله ظهور و بروز رسیده باشد چنانچه قبل از عقد اطلاع نداشته، از عیوب فسخ محسوب می شود و می توانند عقد را فسخ نمایند اما اگر بعد از چندین سال مبتلا به این بیماری شده باشند اگر به گواهى اهل اطّلاع این بیمارى در مرحله اى باشد که موجب سرایت و خطر گردد و شوهر حاضر به طلاق دادن زن نباشد، زن مى تواند طلاق خود را به وسیله حاکم شرع بگیرد و مرد نیز در این گونه موارد مى تواند زن را طلاق بدهد.
نسبت به بیماری‌های متعارف لازم است اما بیماری‌های خاص دلیلی ندارد.
در صورتی که خطر مهمی نداشته باشد و بتوانند از وسایلی استفاده کنند که جلوی سرایت را بگیرد مانعی ندارد.
اگر مريض پيش از ظهر خوب شود و كارى كه روزه را باطل میکند انجام نداده باشد بايد نيّت روزه كند و بنا بر احتیاط واجب قضا هم نمايد، ولى اگر بعدازظهر خوب شود روزه آن روز واجب نيست فقط بايد قضاى آن را به‌جا آورد.
اگر هنگام عقد سخنی در رد یا اثبات این موضوع زده نشده تدلیس محسوب نمی شود و نازا بودن از عیوب فسخ نکاح نیست.
کافی است تنها یک آیه که معنای کاملی دارد را بگویید، مثلاً بگویید قل هو الله احد.
هرگاه محرم براثر بيمارى قادر بر انجام طواف نباشد تا وقت طواف تنگ شود، اگر ممكن است، او را به نحوى ببرند و طواف دهند (هرچند بر دوش بگيرند، يا بر چرخ يا تخت بنشانند. البتّه با رعايت شرايط و احكام طواف در حدّ ممكن) و اگر به اين شكل هم ممكن نباشد، براى او نايب مى‌گيرند.
اگر شما موضوع را به آنها گفته ايد، حق فسخ ندارند.
اگر به گواهى اهل اطّلاع این بیمارى در مرحله‌ای باشد که موجب سرایت و خطر گردد و شوهر حاضر به طلاق دادن زن نباشد، زن می‌تواند طلاق خود را به‌وسیله حاکم شرع بگیرد و مرد نیز در اینگونه موارد می‌تواند زن را طلاق بدهد.
