در فرض سؤال مسئله دو حالت دارد: حالت اوّل آن است كه زوجه نزد زوج زندگى می‌کند و ظاهر حال حكايت از نفقه دارد در اين صورت زوجه بايد عدم نفقه را ثابت كند. حالت دوم آن است كه زوج مثلاً در سفر باشد يا در جاى ديگر زندگى می‌کند، كه او بايد اثبات انفاق كند.
پرداخت نفقه بر شوهر واجب نیست و هرگاه شوهر تبرّعاً و بدون قرارداد با پدر او نفقه بچه را داده، نمی‌تواند چیزى از او مطالبه کند ولى اگر با امر یا اجازه پدر او این کار انجام‌گرفته، مطالبه نفقه مانعى ندارد.
نفقه فرزند نامشروع بر پدر واجب است، ولی مادر نمی‌تواند مطالبه نماید.
آنچه واقعاً مورد حاجت است و مرد قدرت بر آن دارد بر او لازم است.
اگر جدا از هم زندگى می‌کنند و زن مجوّزى براى این کار ندارد، ناشزه است و حقّ نفقه ندارد.
هرگاه شوهر تمام حقوق زن را پرداخته و به کسى وکالت داده که صیغه طلاق زن را جارى کند و او کوتاهى کرده و صیغه طلاق را جارى نکرده و به شوهر هم اطّلاع نداده، شوهر ضامن نفقه زن در این مدّت نیست.
درصورتی‌که بعد از عقد تمکین از سوی همسر حاصل باشد نفقه مواجب است و اگر به میل خود از آن صرف‌نظر کند ساقط می‌شود.
زوج ملزم به تهيّه اقلام نفقه نيست، بلكه فقط وظيفه دارد پول آن را بپردازد. مگر این‌که در عرف محل تهيّه همه يا بعضى از اقلام نفقه بر عهده زوج باشد كه در اين صورت حاكم شرع می‌تواند زوج را وادار به اين كار كند.
چنانچه شوهر در مورد نحوه مصرف پولي که به همسرش میدهد شرط خاصي کند (مثلاً خرجي منزل باشد) مصرف آن پول در جاي ديگر، بايد با اجازه او باشد، ولى اگر حقّ نفقه را به او واگذار می‌کند زن در مصرف آن مختار است.
درصورتی‌که پدر بدون عذر شرعى ترك انفاق كرده و مادر براى حفظ جان فرزند بدون قصد تبرّع نفقه او را پرداخته، حقّ مطالبه آن را از پدر بچه دارد.
مستطیع است اما در حال حاضر که راه بسته است واجب نیست استطاعت مالی خود را حفظ کند لذا می تواند به شوهر خود کمک کند و اگر با این کمک کردن از استطاعت خارج شود تکلیفی بر عهده او نیست.
با توجه به این که خلاف مقتضای عقد موقت است چنین شرطی باطل است ولی در ضمن عقد خارج لازم دیگری مانعی ندارد.
